Stóries e chiánties ladines/IX
 |
Questo testo è completo. | |
| ◄ | VIII | X | ► |
IX. La Sëra.
Con só bèl son d’argënt tlér la chiampana
La fin del dí nonziëia a paíš e campagna;
Gran e pič, důt’, patrons, la gënt meşana,
Kĕ tan důt l dí dĕ gran fadia l soiůs bagna,
Tól jů l chiapèl e con devozion grana
Salůda la òma santa, kĕ gian stagna
Les gran ferides dĕ gënt tormentada,
8Da gran fadis e gran mai vižitada,
L laúr lasci l rī, a Maria l’oférta fata,
Dá libertè a les bèsties bëgn straciades;
Důt’, bëgn kĕ stanc’, s’abini tĕ na pata,
Les ëles bèl tra d’ëles abraciades;
‒ Gonót valcůna pé da i vič důt mata ‒;
Na bèla chiantia spó chianti a ůž alzades,
K’ël rendenës da les monts indorades
16E da les pizes ʼnkina al cīl alzades.
Col’ ůr bèl tòc les vachies bëgn pasciůdes
Sen vëgn a chiaşa, stlinghinan bronşines
E chiampanèles tléres o sfenůdes,
Pasa dlon brian per valz e per colines;
Inënter it con módes conesciůdes
Pici vidī, quért’dĕ pantan, d’odlines,
Petan del ců dó sů, briëia, scrichia e salta,
24Kĕ da les pëgnes l’ èga stluta ma alta.
Dĕ bīsces n pastorëč, fòsces e blanchies,
Arbandoná i crëp, basa a la planůra,
Pasa a bèl tlap magīres, chi paranchies,
Salůda, gnan a frida, val tlesůra,
‒ Bon şëgn segů, k’ ëles nʼ è masa stanchies ‒;
Val rī bagótʼ sĕ mët a la tortůra,
Sĕ dá, kʼ ël è n spavënt a odëi, tociades
Zënza skivè les bůrtes sangonades.
Dai crëp dĕ Půz les chiòres vëgn, les fines,
Salta, sĕ vërč sů alt, longies, indobliades,
Sĕ dá con reverënzies salvergines
Da bèsties mates dĕ bůrtes cornades,
Sbalza golòşes sůra můrz, antines,
Rotan tĕ pra, tĕ chiamp les flụs robades,
Nĕ a blastemons nĕ a cristʼ metan a vérda,
Kĕ tira, plëgn, dĕ soiůs Martin kĕ vérda.
I crëp dĕ santa Crůš, la gran Varèla,
Dĕ nëi dagnòra quérta la Tofána,
Dĕ Lagaciò i bī crëp con gran forcèla,
Del rī Sotsas la piza alzada e grana,
Depëntʼ scèc ór da man maèstra e morjèla,
Con maëstè l paíš dĕ Pèra Marişana,
Boá, dĕ Crespëna i līgri crèp salůda,
Sasòngher l šério e Colfòsc, la planůda.
Ki pici pícʼ, i bī finc’ l chianté lascia;
Chi les skirlates da la còda longia
Kīr sů só albérc sůi bī pëč sòt val dascia;
Mò la òlp bëgn falza şëgn sůa můsa slongia,
Lascian la tana e sů pici, kĕ rascia
E mórd adụm důt cant chièz kʼ i růa dlongia;
L důlĕ con scíor bůr salvar sĕ lamënta,
Per këš gonót val vèdla sĕ tormenta.