 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
| 35 |
Da kël momënt incà nĕ nʼ èl plů mai sté odů,
Mò n rů tlamen “l Salvan” chiamó iló al dí da inců.
XI. La Sëra.
Con só bèl son dʼ argënt tlér la chiampana
La fin del dí nonziëia a paíš e campagna;
Gran e pič, důtʼ, patrons, la gënt meşana,
Kĕ tan důt l dí dĕ gran fadia l soiůs bagna,
Tól jů l chiapèl e con devozion grana
Salůda la òma santa, kĕ gian stagna
Les gran ferides dĕ gënt tormentada,
Da gran fadis e gran mai vižitada,
L laúr lasci l rī, a Maria l’ oférta fata,
Dá libertè a les bèsties bëgn straciades;
Důtʼ, bëgn kĕ stanc’, s’ abini tĕ na pata,
Les ëles bèl tra dʼ ëles abraciades;
‒ Gonót valcůna pé da i vič důt mata ‒;
Na bèla chiantia spó chianti a ūž alzades,
Kʼ ël rendenës da les monts indorades
E da les pizes ʼnkina al cīl alzades.
Colʼ ůr bèl tòc les vachies bëgn pasciůdes
Sen vëgn a chiaşa, stlinghinan bronşines
E chiampanèles tléres o sfenůdes,
Pasa dlon brian per valz e per colines;
Inënter it con módes conesciůdes
Pici vidī, quértʼ dĕ pantan, dʼ odlines,
Petan del ců dó sů, briëia, scrichia e salta,
Kĕ da les pëgnes l’ èga stluta ma alta.
Dĕ bīsces n pastorëč, fòsces e blanchies,
Arbandoná i crëp, basa a la planůra,
Pasa a bèl tlap magīres, chi paranchies,
Salůda, gnan a frida, val tlesůra,
