Stóries e chiánties ladines/IV
 |
Questo testo è incompleto. | |
| ◄ | III | V | ► |
IV. Per na Maròra.
Gonot l’ inom de Fanes aldon pronunzian,
De chëra bela munt plëna de sassuns,
Rica de crëp, ch’ an vëiga dlunch al cil rovan;
T’ amez bi coi vërc, bun past por i mansuns.
Nia lunc da olach’ al é na gran ciajara sëgn
Fôl n taiaperes y bel dlungia n moriná;
Tra d’ ëi s’ orôi bun, se vijinâ bëgn
Sciöche dui galüc cufá sö n pic’ poriná.
Mò contentëza, dî ne dörera sön chësc monn;
Sciöche sorëdl dainré dá n de döt intier,
Zënza ch’ an vëighes niores o aldes splundran le tonn,
Döra ʼci püch la fortüna y le tëmp lisier.
Ki dòi vigins, tramidòi s’évi inamorá
— Trápola fô chëra dl bur malan —
Te na té ria Maròra, fia den carigá,
Por vic gonót cospetada dal plován.
Per kela spiza n sënn tremendo s’ ái ciafé;
Zede ne n’ ô degun, vignun l’ orô avëi;
Tan ál foré le malan, ch’ ëi s’ ó na nöt copé,
Döt ái bele injigné por la finí tra ëi.
Mo Chëlbeldî, de chi dui mac ál compasciun,
Porcí ch’ ëi fô zënza dagnora prosc;
Ch’ al é ʼci massa dann, vëighel, y net nia bun,
Ch’ ai se danes por ria stria dai ciavëis rosc.
A san Giorgio porchël á comané le bun Dî
De sporomé dal cil jö en Fanes bel snel
Y de sfëne en gran toc, zënza pisimé dî,
Le crepun sura i rivai cun colp no morjel.
San Giorgio stima ion, al stima söl momënt;
Chël che dij Chëlbeldî, sará bëgn bëgn fat,
Pënsel y sporomëia dal cil tan snel che le vënt;
Jö vëgn nosc Sant devers Fanes por le bel at.
Gran ora fôl, che San Giorgio gniss y rovass;
La bega fô impiantada tra i dui rivai
Cun gragn cortí y cun cez che vignun snel ciafass;
Abraciá fôi, balan insciö dër bur bai.
Te chëra sfënn chël crëp nosc Sant cun brau colp;
Le toch dessura é resté iló olache denant,
Alberch chirí d’ invern gonot da tas y olp;
Mo le toch dessot, chël é, dal Sant spënt, gnü inant.
Le crëp toma cun sciosciüre y gran gracenamënt,
Crepé in mile toc, y cür sotite i rivai,
Cun ëi le morin, lapró ʼci l’ ater ciasamënt;
Chi dui desgraziá, finida sëgn la vera ái.
Mo tramidui é ciamó sotite iló bi vis;
I boc surc dl scarpel y le vers dl morin
Aldis iló recorda di dui omi i bi dis,
Mo ʼci le tormënt sot chi crepuns zënza fin.
Finí sará, insciö cunton, döt chël bur tormënt,
Sce valgügn zënza tëma da mesanöt
Vega te chëra fossa le iade cun ardimënt
Y preferësc i gragn strabac a bun let.