Pagina:Stóries e chiánties ladines.djvu/33


25


„A fa l stradon porvé porvarán òtes trëi”,
Digeṓla chi gonót, „mò mai nĕ roarán”.
L stradon, digi, k’ è fat şëgn, ël sará chi vëi,
Mò trëi stradons saori fat èssen intan.

Da odëi spó sta chiamó del laůr la perfezion;
Sovënz tlamen kël laůr revè e důt feni,
Kĕ sĕ desmòstra dṓ èster óra den lotron,
Fata zënza cervèl, an nĕ sá perchi.


IV. Per na Maròra.


Gonot l’ inom de Fanes aldon pronunzian,
De chëra bela munt plëna de sassuns,
Rica de crëp, ch’ an vëiga dlunch al cil rovan;
T’ amez bi coi vërc, bun past por i mansuns.

Nia lunc da olach’ al é na gran ciajara sëgn
Fôl n taiaperes y bel dlungia n moriná;
Tra d’ ëi s’ orôi bun, se vijinâ bëgn
Sciöche dui galüc cufá sö n pic’ poriná.

Mò contentëza, dî ne dörera sön chësc monn;
Sciöche sorëdl dainré dá n de döt intier,
Zënza ch’ an vëighes niores o aldes splundran le tonn,
Döra ʼci püch la fortüna y le tëmp lisier.

Ki dòi vigins, tramidòi s’évi inamorá
— Trápola fô chëra dl bur malan —
Te na té ria Maròra, fia den carigá,
Por vic gonót cospetada dal plován.