Stóries e chiánties ladines/VI
 |
Questo testo è da formattare. | |
| ◄ | V | VII | ► |
VI. La Fedeltè.
Bon oróva Taréžia al pròs Vighil da mat’,
A degůnʼ zënza noet e dí nĕ pensāla;
Da fa spavënt per kës fóva sů vič ed at’,
Kʼ ëla fageóva n dí pró dʼ ël dlongia stala.
Capí n’ orṓla d’ èster só Vighil soldá
E důt këš per na té ria nůmera basa;
Dĕ kës fageṓla n baodiamënt tremèndo ia e ca,
Kĕ důt’ digeóva iló, kĕ té stragi è masa.
“Mi bon Vighil, mi cụr, digeṓla dlon pitan,
“Mi důt, mia vita, mi sòl pensīr dagnòra,
Šĕ tů ten vas, kʼ i nʼ aldĕ plů tůa ů̄ž rajonan,
Mĕ tëmi dër, kʼ ël sī per mé l’ ůltima òra.
Vighil conëš só gran dovèr e tól comiè;
Ingiért val, gian nĕ va degůn’ tĕ caşérma;
Kĕ só cụr i crepès, i parṓl dal pitè,
Kĕ fageóva ëla a odëi, k’ ël gī sòt a lʼ érma.
La vita da soldá fóva segů ria asá:
Fa ešerzizi, salté dĕ vigni vérs, sů e jů,
Lapró da caporái gròi e rī trés blastemá,
Spó nia tĕ gófa, can k’ i dënz ès gian mordů.
bon Vighil patī důtʼ kiš strabač dër gian:
Dĕ gran confórt les lëtres i ē dĕ sůa bèla,
Scrites col sanc del cụr ad ël, só bon crestian,
Plënes dĕ fůc, dʼ amòr dĕ la poverèla.
Dṓ anʼ ed anʼ finalmënter sĕ růva i strabač;
Del rī serviz la fin vëgn dešiderada;
Lascé pó şëgn Vighil caşérma e i bůr palač
E gi sen pól a chiaşa, la bëgn amada.
La strada, oh, tan saorida tʼ i savṓla şëgn!
Cënt òtes plů dʼ orèla cůrta e morjèla,
Kĕ can kʼ ël dṓ ël lasciā důt, sʼ amòr e só bëgn,
Só bèl tešór con důta sůa parentela.
Kʼ ël vëgn, degůnʼ nel sá, degůnʼ nel dës savëi;
Inaspeté revè ól, kĕ sī la ligrëza
Plů grana e chi plů bèl l gran momënt dĕ sʼ odëi;
A keš bèl momënt pënsel con contentëza.
Oh, l bèl soldá, có kʼ ël sĕ spaza dĕ revè!
Gran prèscia ál dʼ abracé sůa bona crestiana,
Ežémpio a důtʼ dĕ castitè, dĕ fedeltè,
Dĕ důtes les terzianes la plů terziana.
La chiaşa şëgn da lonč vèghel, fata sů n cól,
Bèla blanchia, da nụ defóra smaltada;
Gi var a var da dër soldá şëgn plů nĕ pól,
Só iadĕ sfadiůs fenëš con na gran saltada.
Degůnʼ nĕ lʼ á odů gnan sů per stiga ten salt;
N sbalz a mèz pórt, spó spalankëiel lʼ ůš dĕ bóta,
Vèga sůa mụta dlongia ‒ n crestian mégher, alt!
Oh, půr Vighil, ël vëgn blanc scèkĕ na cóta!
“Oh, chiara,” diš Taréžia bèl snèl, “ki kʼ ël è!
Vighil soldá! degůnʼ şëgn nĕ tʼ aspetava;
Mò bon bon kĕ tʼ ès gnu̇t! Kiló vèl du̇t modè;
Këš kiló ái tu̇t per òm, kĕ du̇tʼ mel laldava.”
“Ah, insci? du̇tʼ tel laldava?” barbotā l soldá.
Du̇t só chiè i sal, kĕ ródĕ e cigidëiĕ e şënĕ;
N momënt pënsel, chi kʼ ël tĕ keš bošëgn dës fa
E chi kʼ ël fòs, kʼ a këla podès plu̇ incënĕ.
Mò ma n momënt dorā pró Vighil ki pensīrz;
Ël sá l castic, kĕ tòca a persona tala.
“Credèdĕ du̇tʼ mi aogu̇́ri dĕ nóza senzīrz!
Mò la chiaşa ái falé, ël nʼ è soënz kĕ sĕ fala.”
Ater nĕ digel. Gi sen val col chiè bèl bas,
Bëgn pu̇r dĕ cụr, mò ric gnu̇t dĕ gran speriënza:
Dĕ bisca falzitè conëscel, cụr dĕ sas,
La crodeltè den chiè zënza inteligiënza.