bon Vighil patī důtʼ kiš strabač dër gian:
Dĕ gran confórt les lëtres i ē dĕ sůa bèla,
Scrites col sanc del cụr ad ël, só bon crestian,
Plënes dĕ fůc, dʼ amòr dĕ la poverèla.
Dṓ anʼ ed anʼ finalmënter sĕ růva i strabač;
Del rī serviz la fin vëgn dešiderada;
Lascé pó şëgn Vighil caşérma e i bůr palač
E gi sen pól a chiaşa, la bëgn amada.
La strada, oh, tan saorida tʼ i savṓla şëgn!
Cënt òtes plů dʼ orèla cůrta e morjèla,
Kĕ can kʼ ël dṓ ël lasciā důt, sʼ amòr e só bëgn,
Só bèl tešór con důta sůa parentela.
Kʼ ël vëgn, degůnʼ nel sá, degůnʼ nel dës savëi;
Inaspeté revè ól, kĕ sī la ligrëza
Plů grana e chi plů bèl l gran momënt dĕ sʼ odëi;
A keš bèl momënt pënsel con contentëza.
Oh, l bèl soldá, có kʼ ël sĕ spaza dĕ revè!
Gran prèscia ál dʼ abracé sůa bona crestiana,
Ežémpio a důtʼ dĕ castitè, dĕ fedeltè,
Dĕ důtes les terzianes la plů terziana.
La chiaşa şëgn da lonč vèghel, fata sů n cól,
Bèla blanchia, da nụ defóra smaltada;
Gi var a var da dër soldá şëgn plů nĕ pól,
Só iadĕ sfadiůs fenëš con na gran saltada.
Degůnʼ nĕ lʼ á odů gnan sů per stiga ten salt;
N sbalz a mèz pórt, spó spalankëiel lʼ ůš dĕ bóta,
Vèga sůa mụta dlongia ‒ n crestian mégher, alt!
Oh, půr Vighil, ël vëgn blanc scèkĕ na cóta!
“Oh, chiara,” diš Taréžia bèl snèl, “ki kʼ ël è!
Vighil soldá! degůnʼ şëgn nĕ tʼ aspetava;
