Poesie friulane/Timps di guère/Sante Lùzie di guère
 |
Questo testo è completo. | |
| ◄ | Timps di guère - Une sère | Timps di guère - Frammento | ► |
Sante Lùzie di guère.
ai miei frùs.
Sante Lùzie benedète
la canàe usgnòt ti spiète;
çhape sù il fazzoletòn
e la cràssigne e il bastòn!
(Uéstri vòn si consolave,
viódius crèssi tant pulid,
ma chèst an nol si consòle
sòt la piére di san Vîd.
L’an passâd... malincunìe!
zà dòi agn... dolór di cur!
Par un frègul di ligrìe,
scuén tornà ben indaùr.
Un altr’an nus sta parsóre:
oh Signór, cui pò savé?
Ma il domàn al mi fâs póre
plui di jir e plui di ué).
Sante Lùzie benedète,
i bambìns disòt la plète
s insumìin che di scuindòn
ti àn vidude sul portòn.
Ce mo ur puàrtistu? Une sclòpe?
Nò, nò; miéj un çharuzzùt
cui sò brâv mussùt di stòpe
e une bièle scòrie, al frùt.
Par chés altris la pipine,
che s’intìnd, cu’ un çhapièl stramb;
e un guçhèl a la grandine,
che s’impari a fà il leàmb.
’Ustu za sçhampà! Patròne!
Che ti judi a viàrzi il scròc!
Ma ti prèj: lung vie de andròne,
sòt la linde dal pitòc,
no sta mingo a passà drète,
sante Lùzie benedète!
Su pai fiàrs di chèl balcòn,
fin al còlm tu vas benòn.
Dal camìn, pò, no tu sgaris
di colà sul fogolàr:
’e jé prònte su lis laris
une móstre di çhaliàr.
Çoculutis sfonderadis
e scarputis a sconcuàs,
çupiéi, dàlminis sbusadis
e papuçis a mis-màs.
Ògni çòcul al ti clame,
ógni scarpe ’ûl fevelà...
Va e disuède la tó çhame
di meràcui dute là.
Sante Lùzie benedète,
daj di fóns a la sachète,
e rivólte il sachetòn:
jù strijèzz a butintòn!
Oh, domàn ce batarèle
in tes çhasis, denànt dì:
un gran còri in sçhapinèle,
un cridà, un saltà, un vajì.
E lis maris, fra la scòve,
lis pignatis e il mastèl,
an varàn une di gnòve:
ché di atindi a tant rebèl:
fortunadis lór, se ur vanze
un matèz par duçh i dîs!
Da la puàrte de speranze
jèntre un raj di paradis!
Sante Lùzie benedète
ogni çhase usgnòt ti spiète,
grançh e pìzzui, tançh che sòn,
di tè spiètin ale di bòn.
(Se crodés che jò çavari,
jò çavari par amór,
cumbinànd cuàlchi lunari
par tignimi in bòn umór.
Ma il mio mòcul al fâs bòre,
e il murbìn al è svampîd;
ògni sère, a di chèst’óre
’o mi sint flap e insurîd.
Il destìn che nus sta sóre
cui pò mai, cui pò savé?
Ma il domàn al mi fâs pére
pui di jir e plui di ué).
Tu sés viéle, tu sés plète,
tant tu tòrnis, benedète,
ançhimò a la tó stagiòn,
cu’ la cràssigne e il bastòn!