Pinochio par anpezan/Capitolo 7

../Capitolo 6

../Capitolo 8 IncludiIntestazione 10 settembre 2014 25% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 7
Capitolo 6 Capitolo 8

Capitolo 7

Bepeto el torna a ciasa, el fesc su danoo i pès al buratin e l i dà da magnà chel che l aea drio par el

Chel por Pinochio, duto intarlanchì, el no s aea ancora inacorto dei pès beleche brujade: canche l à sentù ra osc da sa pare, l é soutà ‘sò dal scagneto par ‘sì a i daerse ra porta: ma, dapò d aé tandarlà nafré, l sin é tomà destirà sul siolo.

E a petà ‘sobas l à fato un bordel come na bia de legnes che toma ‘sò dal terzo.
- Daèrseme! – el craiaa Bepeto da ra strada.
- Pare mè, no pos – l i respondea el buratin piansen da ‘sobas, agnoche l ea tomà.
- Parcé no posto?
- Parceche i m à magnà i pès.
- E ci ti alo magnade?
- El jato – l à dito Pinochio, a vede l jato che el se godea a reoltà su co ra zatuches alcuanta boujies.
- Daerseme, te digo! – l à dito danoo Bepeto – sedenò co vieno inze te l dago ió el jato!
- No son bon de stà in pès, cardeme. Poereto me! Poereto me, me tociarà caminà insenoon par duta ra vita!

Bepeto l cardea che duto sto sgnoufà fosse solo jeste, e l à pensà che l ea ora de ra fenì: l é ‘sù su par el muro e l é ruà in ciasa inze par funestra.

Dinprin el vorea dì e l vorea fei duto el: ma canche l à vedù el sò Pinochio destirà sul siolo e propio zenza pès, el s à sentù nossicé, el l à inbrazorà e l à scomenzà a l buscià su e a l macoà come un jatorin e, co ra lagremes che i corea ‘sò par ra goutes, l i à dito:

- Pinochieto mè! Cemodo era stada che te t as brujà i pès?
- No sei pare ma cardeme ei passà na gran burta note e me ra recordarei fin che vivo el tonaa el saetaa ió aee na fame orba e l Soutaruco-che-parla el m à dito “Tò dan te sos stà un catio e te te l merites” e ió i ei respondù: “Tendi soutaruco!…” e el l m à dito “Te sos un buratin de len e t as na testa de len” e ió i ei tirà drio el mazoto e el l é morto ma l ea colpa soa parceche ió no voree el copà e aee betù un farsorin sul sporer ma l puloto l é scanpà fora e l à dito:
“Sanin dapò stajeme ben e saludai dute a ciasa!” e ió aee senpre pi fame e par chesto chel veceto co ra bareta sun testa el m à dito ‘sò dal piol “Vien ca sote e sporseme l ciapel” e ió ei ciapà na sea de aga ‘sò par sora parceche damandà un toco de pan no n é na vargogna gnero? Min son tornà alolo a ciasa e par via che see senpre infamentà ei betù i pès sora l sporer par m i suià e vos sé tornà a ciasa e m i ei ciatade brujade e intanto ei ancora fame ma i pès no i ei pi ih!… ih!… ih!… ih!…
E chel por Pinochio l à scomenzà a pianse e a sgnoufà coscì outo, che se l sentia zinche chilometre indalonse.

Bepeto, che da duta chera ciacolada l aea capì solo che l sò buratin l ea drio a sin ‘sì in azidente da ra gran fame, l à tolesc fora de scarsela tré peruze, l i à dade e l i à dito:
- Ste peruze i aee toleste par solerà, ma t i lascio vorentiera. Magneti, e bon pro. - Se voré che m i magne, fejeme l piazer de m i pelà.
- I pelà! – l i à dito Bepeto, duto sustà. – No n arae mai cardù, pizo, che te fosses coscì un delicato. Malamente! A sto mondo, da pize in su, no n é da esse delicate e l é da saé magnà de duto, parceche no se sà mai ce che podarae me capità. In suzede tantes!…
- Parlà polito, Vos – l à ‘sontà Pinochio, - ma ió no magnarei mai un fruto che l no see pelà. Ra scorzes no pos propio res lanpà.

E chel bon Bepeto l à tirà fora ra britola, l à pelà con passienza i tré peruze e l à poià ra scorzes sun un cianton de ra toura. Pinochio l à sbarbà el prin peruzo inze doi bocoi e l à fato par bicià via i semes, ma Bepeto el l à tirà par un brazo e l i à dito:
- No bicia via dute i semes, se pó ancora i dorà.
- Ma ió i semes no i magno propio – l i à dito l buratin, che l ea soutà su come na vipera.
- No se sà mai, in suzede tantes!… - l à dito danoo Bepeto, zenza tanto se scioudà.

Co l é stà dinultima, i semes dei peruze, inveze de i bicià ‘sò par funestra, i é stade poiade sul cianton de ra toura, pede ra scorzes. Canche l à magnà, o meo l à sbarbà via i peruze, Pinochio l à spadeà e l s à betù a sgnoufà:

- Ei ancora fame!
- Ma ió, fiol mè, no n ei pi nuia da te dà.
- Nuia de nuia?
- Arae solo sta scorzes e ste semes de peruzo.
- Transia! – l à dito Pinochio – se propio no n é outro, me magnarei na scorza.

E l à scomenzà a ra tazà. Dinprin ra i fejea nafré grizo, ma dapò, una drio r outra, el s à slapà duta ra scorzes: e dapò ra scorzes anche i semes, e canche l à fenì de magnà chesto e chel el s à betù a petà ra mas e l à dito duto contento:
- Ades scì che son pasciù!
- Vedesto, pizo – l i à dito Bepeto – che aee rejon ió, canche te dijee che no n é da esse massa delicate né massa sofisteghe. No se sà mai ce che me podarae capità a sto mondo. in suzede de duta ra sortes!