Pinochio par anpezan/Capitolo 6

../Capitolo 5

../Capitolo 7 IncludiIntestazione 10 settembre 2014 25% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 6
Capitolo 5 Capitolo 7

Capitolo 6

Pinochio el s indromenza coi pès sul sporer e l dì dapò el se desceda coi pès dute brujade

Lea na gran burta note d inverno. El tonaa e l saetaa come se l zielo el ciapasse fo, e un ventazo fiedo e catio el tiraa par aria neoles de patuzo e l sgorlaa dute i brascioi de ra canpagna.

Pinochio l aea un gran festide del ton e de ra saetes, ma ra fame r ea pi granda de ra paura: coscì, l à daerto ra porta maestra e l é moesc de corenazo; con un zentener de soute l é ruà fin inze l paes, co ra lenga de fora e l fiado desgario, come un cian da caza.

Solo che l à ciatà duto scuro e negun par piaza. Ra boteghes es ea sarades, ra portes de ra ciases es ea sarades, ra funestres es ea sarades e par strada no n ea gnanche un cian. Someaa un paes de morte.

Alora Pinochio, desperà e pien de fame, el s à betù a sonà un cianpanel, e fin che l i dajea fora con dutes el pensaa:
- Se lasciaralo inpò vede calchedun!
In chera, l é vienù fora sun piol un veceto co na bareta sun testa, che l à craià ‘sò duto stizà:
- Ce voreo mo da sta ora?
- Me fejassao el piazer de me dà un toco de pan?
- Speteme là, che ruo alolo, - l i à respondù el veceto, che l cardea de aé a che far con un de chi stracapiazes che dinote i se gode a sonà i cianpaniei de ra ciases, par tormentà ra bona ‘sente che drome in pasc.

Meso menuto dapò, s à daerto danoo ra funestra, e l veceto l i à craià ‘sò a Pinochio:
- Vien ca sote e sporseme l ciapel.

Pinochio el s à tirà alolo ‘sò el ciapel, ma fin che el fejea demoto de l sporse, l à sentù ruà ‘sò na sea de aga, che ra l à inbiandà da ra testa fin sui pès, come un piter de fiore infiazide. L é tornà a ciasa da stracorà, straco ‘sù e pien de fame: el no ‘sia gnanche adora a stà in pès, e coscì el s à scentà ‘sò e l à poià i pès inpionbade sora l sporer, agnoche ardea un bel fo. Là coscì el s à indromenzà, e fin che l dromia, i pès - che i ea de len - i à ciapà fo e pian pian i é deentade carbon e zendre.

Pinochio el seguitaa a dromì e a roncià, come se i sò pès fosse chi de un outro. L ea ormai dì canche l s à descedà, parceche calchedun el petaa su par ra porta.
- Ci elo? – l à damandà, e intanto el spadeaa e l se sfreaa i oce. - Son ió – r à dito na ojeta.
L ea chera de Bepeto.