Opere minori (Ariosto)/Poesie latine/Liber primus/Carmen XIII
 |
Questo testo è stato riletto e controllato. | |
| ◄ | Liber primus - Carmen XII | Liber primus - Carmen XIV | ► |
XIII.
DE MEGILLA.
Illius timidis spes sit amoribus,
Qui formæ comitem ferre superbiam,
Centenamque repulsam
Leni pectore quiverit;
Qui surdos tulerit tot querimoniis
Postes, dum glomeret trux Boreas nives,
Miraturque suam vim
Tantis vincier ignibus;
Qui rivalem animo viderit integro
Offensum, totiens limen amabile
Noctu prætereuntem,
Quod vel iurgia spreverit,
Iras, nequitias, instabilem fidem,
Et quicquid dominæ sævities tulit.
Illum mater Amorum,
Mater blanda Cupidinum
Tandem audit, precibus victa diutinis,
Et finem tepidis luctibus imperat,
Duræ corda puellæ
Divino insiliens pede;
Non oblita facis quam Cinareius
Excivit iuvenis, quam Phrygius prope
Idæum Simoënta,
Quam Mars bellipotens pater.
Illi fert gremio pleno Amatuntia
Lusus, illecebras, delitias, iocos,
Risus, quicquid et almo est
Regno dulce Cupidinum.
En me, quem lachrymis, quem miseris modis
Mersum ludibrio longo habuit puer
Spretor Divûm, hominumque,
En hac luce beat Venus.
O signanda dies non modo candidâ
Notâ de veteri more Cydonio,
Sed sacro celebranda
Nobis iugiter annuo!
Lux quâ plena meis amplaque gaudia,
Commuto lachymis, quâque laboribus
Munus grande reporto.
O solatia suavia!
Fallor ne? an placidâ somnus imagine
Ludit me, ut miseris questibus obviet?
An hæc vera Megilla
Cuius detineor sinu?
Hæc, hæc vera mea est; nîl modo fallimur,
Mi anceps anime: en sume cupita iam
Mellita oscula, sume
Expectata diu bona.