Pagina:Ariosto-Op.minori.1-(1857).djvu/371

342 carminum

Te vix triennî iam comitem vocat
     Suum imperator; grandia iam tibi
     Virtutis elargitur ultro
     Præmia, tergeminos honores,
Virtute prius quam (nam tenera impedit
     Ætas) tuo se iungere pectori
     Possit: sed Augustus futuram
     Mox videt adveniente pube.
Hoc spondet illi nota parentium
     Virtus tuorum, patrui et optima
     Thomæ institutio, et quod ista
     Omnibus indole polliceris.
At quantum honoris, tantum oneris datur:
     Quippe elaborandun est tibi maximam
     Tui omnium expectationem et
     Cæsaris iudicium tueri.




XIII.

DE MEGILLA.


Illius timidis spes sit amoribus,
     Qui formæ comitem ferre superbiam,
     Centenamque repulsam
     Leni pectore quiverit;
Qui surdos tulerit tot querimoniis
     Postes, dum glomeret trux Boreas nives,
     Miraturque suam vim
     Tantis vincier ignibus;
Qui rivalem animo viderit integro
     Offensum, totiens limen amabile
     Noctu prætereuntem,
     Quod vel iurgia spreverit,


    d’indagare come potesse essere questa supposta discendenza degli Ariosti dagli Aristii; nè altro lume abbiamo a conoscere chi fosse il giovinetto Fosco al quale è diretta quest’Ode, se non il detto nella strofa quarta: patrui et optima Thomæ institutio; cioè un nipote ex fratre di quel Tommaso Fusco, che fu (dice il Barotti nelle annotazioni dell’ultimo canto del Furioso) «segretario del cardinale Ippolito, uomo dottissimo, stimato e lodato da Celio Calcagnini, che gli dedicò due suoi opuscoli in lingua latina.»