Pinochio par anpezan: differenze tra le versioni

Contenuto cancellato Contenuto aggiunto
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Riga 68:
*'''{{Testo|/Capitolo 24|Capitolo 24}} ''Pinochio el rua inze r isola agnoche l é esaes pienes de insegno e là l ciata danoo ra Fatazina''
 
*'''{{Testo|/Capitolo 25|Capitolo 25}} ''Pinochio el i inpromete a ra Fatazina de esse un bon e de inparà, parceche el no vo pi esse un buratin ma el vo deentà un pizo judizios'''''
parceche el no vo pi esse un buratin ma el vo deentà un pizo judizios'''''
 
*'''{{Testo|/Capitolo 26|Capitolo 26}} ''Pinochio el và coi sò amighe sul lido del mar par vede el Pescion'''''
 
*'''{{Testo|/Capitolo 27|Capitolo 27}} '' Pinochio e i sò amighe i se res dà de bon saó: un de lore el se fesc mal, e coscì i carabignere i mena via Pinochio'''''
*'''{{Testo|/Capitolo 28|Capitolo 28}} ''Pinochio el ris-cia de esse frito inze na farsuoira, conpain de un pesc in che i corea come desperade, l é suzedù un fato da fei'''''
*'''{{Testo|/Capitolo 1|Capitolo1}}
*'''{{Testo|/Capitolo 1|Capitolo1}}
*'''{{Testo|/Capitolo 1|Capitolo1}}
Line 93 ⟶ 92:
 
 
96
Capitolo 28
Pinochio el ris-cia de esse frito inze na farsuoira, conpain de un pesc
in che i corea come desperade, l é suzedù un fato da fei
spaento, e Pinochio el s à sentù pardù. Besen saé che Oujoresde-
oro (l ea l gnon del cian) el corea propio de oga, e l aea
deboto darsonto Pinochio.
El buratin el se sentia sul col el fiado cioudo, e daos el fiadó de chel
cianato che corea.
Par fortuna, el lido l ea pede, manciaa solo poche pasc a ruà là da r
aga.
Ruà sul lido, el buratin l à tirà un gran souto, come chi che fesc ra
ranes, e l é tomà inze inze r aga fonda. Oujores-de-oro el vorea se
fermà, ma da ra oga l é pionbà ‘sò anche el inze r aga. Solo che chel
desgrazià el no n ea bon de nodà, e coscì l à scomenzà alolo a sbate
ra zates par stà par sora, e pi el sbatea pi el sin ‘sia sote.
Canche l é ‘sù adora a bete fora danoo ra testa, chel por cian l ea
duto frastornà e spasemà, e l baiaa:
- Me sofeo! me sofeo!
- S-ciopa! – l i à respondù da indalonse Pinochio, che el saea de esse
beleche scanpà dal paricol.
- Dieme, Pinochio! … no voi fei na burta fin!…
A l sentì craià a chera moda, al buratin, che dapò duto l ea un pizo
de bon cuore, el cian l i à fato propio pecà e l s à voltà a i dì:
- Se te dago na man a vienì fora da là, m inprometesto de no me
tormentà pi e no me core pi daos?
- T inprometo! Te l inprometo! Ma te preo, sentreete, che se te spetes
ancora un iejo, son beleche morto!
F
97
Pinochio l à indujià nafré: ma canche el s à pensà che sa pare l i aea
dito un grun de otes che ra carità r é ben fata anche al diou, l à nodà
fin là da Oujores-de-oro, el l à ciapà par ra coda e el l à strascignà sul
lido a sosta.
Chel por cian el no stajea pi in pès. Zenza voré, l aea jotì ‘sò tanta de
cher aga sarada, che l s aea jonfà come un balon. El buratin, che l no
se fidaa mia massa, l à pensà che l ea meo se bicià danoo inze inze r
aga e, un bel toco in fora, l i à craià al cian che l aea salvà:
- Sanin dapò, Oujores-de-oro, fesc bon viaso e saluda a ciasa!
- Te saludo, Pinochio – l i à respondù el cian – e gramarzé mile che te
m as tirà in ca. Te m as fato propio un piazer e canche pos te l
rendarei. Se capita, se ciataron de seguro danoo.
Pinochio l à seguità a nodà, senpre pede l lido. Dinultima i à parù de
esse ruà inze un posto seguro: a vardà ves el lido, l à vedù intrà i
sasc nafré de landro, da agnoche vienia fora na gran penacera de
fun.
- Inze chel landro – l à pensà – l da esse un fo che arde. Meo! ‘Siarei
là a me suià e a me scioudà, e pò? … E pò che see ce che sà esse.
Na ota deziso, l à nodà fin dai sasc, e co l à proà a darsonse el landro,
l à sentù che da r aga vienia su algo, l vienia in su, l vienia in su e l lo
premea par aria. L à proà a scanpà, ma l ea tarde: l é restà de sas a se
vede sarà inze inze na gran rede, intrameso na volmenera de pesc de
duta ra sortes che boligaa, soutarlaa e sbatea come desperade.
In chera, l à vedù vienì fora par porta un pescador: l ea un burto, ma
coscì un burto che l someaa un mostro del mar. Inveze dei ciaei, sun
testa l aea na gran ceja de leaze verdes: ra pel r ea verde, i oce i ea
verdes, ra barba, longa fin sò par ra janbes, r ea verde anche chera.
Someaa na gran zeramandola con doa zates.
Canche l pescador l à tirà fora ra rede da r aga, l à craià duto
contento:
98
- Benedeta ra Proidenza! Anche ancuoi me fejarei na bela folada
de pesc!
- Mancomal che no son un pesc! – l à pensà Pinochio, che l aea ciapà
danoo corajo.
El pescador l à tirà ra rede coi pescete inze inze l landro, un pontuin
negro duto infumentà.
Inze meso, l ea na gran farsuoira piena de oio che frisea, e da ra
farsuoira ruaa su un odor da liria che l fejea vienì el fiado curto.
- Che vedone mo ce pesc che on ciapà! – l à dito el pescador: l à betù
inze inze ra rede na man coscì granda che someaa una parota dal fo
e l à tirà fora na brancia de trilies.
- Bones, sta trilies! – l à dito fin che el res vardaa e l res snasaa
contento. Dapò de es aé snasades danoo, el s à biciades inze inze un
ciadin zenza aga.
Con chi outre pesc l à fato i stesse jeste, e man man che l i tiraa fora i
vienia ra sbaes e l dijea duto beato:
- Boi ste nasiei!…
- Algo de bon ste mujines!…
- Ce che es da esse sta solioles!
- Ce na mereea ste talaranuche!
- Caruzes, sta aciughes co ra testa!…
Podé ben ve pensà: i nasiei, i mujines, ra solioles, i talaranuche, ra
aciughes i é tomade dute inze inze l ciadin a ra morlaca, aduna co ra
trilies.
Dinultima, inze ra rede l é vanzà solo Pinochio.
Canche l pescador el l à tirà fora, l à spalancà i oce da ra mereea e l à
dito, deboto con festide:
- Ma ce raza de pesc elo sto ca? Pesc de sta sorte, me sà de no in aé
mai zercà!
El l à vardà polito, el l à voltà sote sora e l à dito:
99
- Ei capì: l da esse un cianochel.
Pinochio, nafré scornà par esse stà ciapà par un cianochel, l à dito
duto sustà:
- Ce mai, un cianochel! Tendei a chel che dijé! Che l saede, ió son un
buratin.
- Un buratin! – l à respondù el pescador. – Digo ra verità, par me el
pesc buratin l é un pesc noo! Meo, coscì te magnarei pi vorentiera!
. Me magnà? Ma voreo capì che no n é un pesc inze l ciadin? No
sentio che ciacoleo e rajono come Vos?
- L é vero – l à ‘sontà el pescador, - e ‘sà che vedo che te sos un pesc e
t as ra fortuna de ciacolà e de rajonà come me, con te voi aé
riguardo.
- Ce riguardo?
- Voi te fei vede che son amighe e te stimo: par chesto, te lascio
pensà a ti cemodo che te vos esse cuoto. Vosto che te frise inze
farsuoira o elo meo che te feje in tecia coi pomidore?
- A ra dì s-ceta – l i à respondù Pinochio – se ei da curà fora, arae pi
acaro che me lasciassade ‘sì, e min tornà a ciasa.
- Tiò, ma no te sgorlaras mia? Te parelo che no n ebe da zercà un
pesc coscì raro? Inze sto mar, no capita mia dute i dis de ciatà un
pesc buratin. Lascia el festide a mi: te friso inze farsuoira con chi
outre pescete, e te saras contento. Esse frite in conpagnia l é senpre
meo che esse frite sole scodade.
A sentì ste rajonamente Pinochio l à scomenzà a bregarà e a se
desperà: e piansèn el dijea: - L ea tropo meo ‘sì a scora! … Ei vorù i
dà abado a chi cuatro canaies, e ades ra pago ciara! Ih!… Ih!… Ih!…
‘Sà che Pinochio el se svincaa come un bijato e l fejea de duto par
scanpà fora da ra manates del pescador, chel on l à tolesc su un
venco, l à leà el buratin par ra mas e par i pès e l à smacà inze inze l
ciadin con chi outre pesc. L à tirà fora na guantiera de len piena de
100
farina bianca, l à infarinà i pèsc e manman che l i tiraa su l i biciaa
inze ra farsuoira a frise.
Dinprin inze l oio cioudo l é ruà inze chi por nasiei: drio de lore i
talaranuche, dapò i mujines, e pò ra solioles e r aciughes, e dinultima
i tociaa a Pinochio. El buratin, a se vede fora in son (e cuanto in son!)
el s à gran tanto spasemà che l tremaa e l no n aea pi né osc né fiado.
Chel por pizo el preaa coi oce, ma l pescador, zenza i dà abado, el l à
reoltà zinche o sié otes inze ra farina e l l à infarinà coscì polito che l
someaa un pupo de ‘ses.
El l à ciapà par el copin, e…
101
Capitolo 29
El torna a ciasa da ra Fatazina, che ra i inpromete che l dì dapò el