Pinochio par anpezan: differenze tra le versioni

Contenuto cancellato Contenuto aggiunto
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Riga 64:
*'''{{Testo|/Capitolo 22|Capitolo 22}}
 
*'''{{Testo|/Capitolo 123|Capitolo1Capitolo 23}}
 
*'''{{Testo|/Capitolo 1|Capitolo1}}
*'''{{Testo|/Capitolo 1|Capitolo1}}
Line 88 ⟶ 89:
 
73
Capitolo 23
Pinochio el porta despiajé par chera bela pizora coi ciaei zelestes: e
pò el ciata un colonbo che l lo mena pede l mar, e là l se bicia inze r
aga par ‘sì a dià sa pare
anche l s à deliberà del pes intor el col, che par el l ea na gran
umiliazion, Pinochio l é scanpà fora par ra canpagna e l no s
à fermà fin che l no n à darsonto el stradon, che l arae abù da
l menà da ra Fatazina.
Ruà sul stradon, el s à voltà a bate col ocio l pian che l ea de sote, e l
à vedù polito l bosco agnoche par desgrazia l aea ciatà ra Volpe e l
Jato: inze par intrà i brascioi l à vedù ra zima del Roero Gran,
agnoche i l aea tacà su par el col: ma varda de ca e varda de là, el no
n é stà bon de curà fora ra ciaseta de chera bela pizora coi ciaei
zelestes.
Alora l à abù un burto segnal, l à scomenzà a core con duta ra oga
che l aea, e inze poche menute l é ruà là sul pra agnoche na ota l ea
ra ciaseta bianca. Solo che ra ciaseta ra no n ea pi. Al posto sò,
inveze, l ea na piera con su scrito sta alcuanta paroles:
CA SOTE L É
RA PIZORA COI CIAEI ZELESTES
MORTA DAL DESPIAZER
DE AÉ PARDÙ EL SÒ
FARDELUCO PINOCHIO
Cemodo che l é restà chel por buratin, dapò de aé betù aduna con
fadia chera paroles, ve l lascio pensà... El s à bicià ‘sobas, l à
scomenzà a buscià su daparduto ra lapide e bregarà come na feda. L
à pianto duta note e del indoman bonora l ea ancora là che l piansea,
C
74
anche se l no n aea pi lagremes: el sò tormento l ea coscì gran che i
bregare s i sentia de ogni ver inze ra val.
El piansea e l dijea:
- Fatazina mea, parcé tin sosto ‘suda? Parcé no sone morto ió, che
son tanto un catio, e tu inveze te sees tanto na bona?… E chel por
pare, agnó saralo? Fatazina mea, dime agnoche pos ‘sì a l ciatà, voi
stà senpre con el e no l lascià pi! pi! pi! … Fatazina mea, dime che no
n é vero che te sos morta! Se te me vos propio ben … se t i vos ben al
tò fardeluco, torna ca … torna viva come na ota!… No te dolo vede
che son restà solo e dute i m à lascià? Se rua i sassis, i me pica danoo
su par un ramo… e alora morirei. Ce vosto che feje, solo, inze sto
mondo? Ades che v ei pardù, te e mè pare, ci me dalo da magnà?
Agnó ciate da dromì? Ci me fejelo na faneluca noa? Oh! sarae meo,
zento otes meo che morisse anche ió! Aì, voi morì! … ih! ih! ih!…
Fin che el sgnoufaa, l à fato par se sbreà fora i ciaei: ma i ciaei i ea de
len, e l no n é ‘sù gnanche adora a i ciapà inze coi diede.
In chera passaa là un colonbo, che l s à fermà un toco in su par aria e
l i à craià:
- Pizo, ce festo là?
- No vedesto? Son ca che pianso! – l à dito Pinochio, che l vardaa de
capì da agnoche ruaa chera osc e l se spazaa via i oce co ra magna de
ra fanela.
- Dime mo – l à dito l colonbo –par cajo, intrà i tò amighe, in
conoscesto un che l à gnon Pinochio?
- Pinochio?… Asto dito Pinochio? – l à respondù el buratin, che l ea
leà alolo in pès. – Pinochio son ió!
A sentì sto tanto, el colonbo l é vienù ‘sò de oga e l s à poià pede el. L
ea pi gros de un dindio.
- Donca, te conosces anche Bepeto? – l i à damandà al buratin.
75
- Se sà che l conoscio! L é chel por pare! T alo dito algo de me? Me
menesto da el? Elo ancora vivo? Respondeme, te preo, elo vivo?
- ‘Sà tré dis l ei ciatà sul lido del mar.
- Ce fejeelo?
- L ea drio a se fei su na barcheta par passà fora l Gran Mar. L é pi de
cuatro mesc che chel poranima el ‘sira par el mondo: el no n é ancora
stà bon de te ciatà, e ades l s à betù par ra testa de zarpì i paese pi
indalonse.
- Cuanto elo da ca fin là dal lido? – l à damandà Pinochio duto
despregurà.
- Pi de zinchezentomile pasc.
- Zinchezentomile pasc? Colonbo mè, ce bel che sarae se aesse ra tò
oujores!…
- Se te vos vienì, te meno ió.
- Cemodo?
- A caaloto. Pesesto tanto?
- Ce mai! Son lesier come na foia.
Zenza dì outro, Pinochio l é montà su sun schena del colonbo, na
janba de ca e una de là come che fosse un caal, e l à craià duto alegro:
- va de galopo, va de galopo, caalin, che ei prescia de ruà!…
El colonbo l é moesc de speron batù, e inze poche menute l é ruà
tanto in su, che l tociaa deboto ra neoles. Na ota ruà coscì in outo, a
Pinochio i é vienù ra chiza de vardà in ‘sò: l à ciapà na paura e na
stornità coscì granda che, par no ris-cià de tomà ‘sò, l à intorcolà i
brazuche intor el col del sò caal co ra piumes.
I à viasà dutaldì, e sul sol fiorì el Colonbo l à dito:
- Ió ei na gran siede!
- E ió na gran fame! – l à ‘sontà pede Pinochio.
- Fermosse nafré ca inze sta capia, e dapò se beton danoo in viaso
par ruà doman bonora sul lido del mar.
76
I é ‘sude inze inze na capia voita, agnoche l ea solo un ciadin pien de
aga e un zesto pien de cijireles.
Da pizo in su, el buratin el no n aea mai podù lanpà ra cijireles: el
dijea che es i fejea grizo e mal de panza; ma in chera sera el in a folà
da se sbreà e, canche el ‘s à deboto fenides, l i à dito al colonbo:
- No n arae mai cardù che ra cijireles es fosse coscì bones!
- Besen se fei parsuase, pizo – l i à respondù el Colonbo, che canche s
à fame e no n é nuia da magnà, anche ra cijireles es é algo de bon. Ci
che a fame el no n à caprizie e l no gorosea!
I à fenì de magnà in prescia, i s à betù danoo in viaso, e via! Del
indoman bonora i é ruade sul lido del mar.
El Colonbo l à poià Pinochio ‘sobas e, ‘sà che l no vorea se sentì dì
gramarzé de chel che l aea fato, el s à sentreà a oujorà via.
Sul lido l ea un grun de ‘sente che vardaa r aga, craiaa e fejea jeste.
- Ce suzedelo? – l i à damandà Pinochio a na veceta.
- L é suzedù che un poranima che l à pardù sò fiol, l à vorù moe co
na barcheta par passà via el mar, e l mar ancuoi l é duto ajità e ra
barcheta r é ‘suda deboto sote aga…
- Agnó era sta barcheta?
- Vera là fora, varda fora dreto l mè diedo – r à dito ra veceta e col
diedo ra i mostraa na barcheta che, da indalonse, someaa na mesa
cucia con inze un ometo pizo pizo.
Pinochio el vardaa fis da chera, e dapò de nafré, l à tirà un gran
crido e l à dito:
- L é mè pare! l é mè pare!
Intanto ra barcheta, sgorlada in ca e in là da ra ondes, can ra sparia
sote ra onda pi outes can ra tornaa par sora: e Pinochio, da su in son
de un sas el no ra fenia pi de ciamà sa pare e de i fei mote co ra man,
col napariol e finamai co ra bareta che l aea sun testa.
77
Someaa che Bepeto, anche se l ea ancora un toco indalonse dal lido, l
aesse conosciù sò fiol, parceche anche el el s à tirà ‘sò ra bareta, el l à
saludà e, a forza de scarà i braze, l i fato capì che l vorea tornà
indrio, ma l mar l ea coscì ajità che l no ‘sia pi adora a ogà ra
barcheta ves el lido.
Cenoné, l é vienù na onda pi granda de ches outres e ra barcheta ra s
à fondà. I à spetà che ra tornasse par sora, ma i no r à pi veduda
spontà su.
- Poereto! – i à dito i pescadore che l ea là, e fin che i s inviaa ves
ciasa i sbrodonciaa sote osc na orazion.
In chera i à sentù un bregaro desperà, i s à voltà e i à vedù un pizo
che da un sas el se biciaa inze inze r aga e l craiaa:
- Voi salvà mè pare!
‘Sà che l ea fato de len, Pinochio el stajea via par sora r aga zenza
fadia e l nodaa come un pesc. Can se l vedea sparì intrà ra ondes,
can el spontaa danoo su con na janba o con un pè senpre pi
indalonse dal lido.
Co l é stà ra fin, i pescadore l à pardù de ocio e i no l à pi vedù.
- Por pizo! – i à dito, e fin che i s inviaa ves ciasa i sbrodonciaa sote
osc na orazion.
78
Capitolo 24