Poesie friulane/Timps di pâs/Su l'albe
 |
Questo testo è completo. | |
| ◄ | Timps di pâs - L'ave | Timps di pâs - Sère in montagne | ► |
Su l’albe.
Denànt che in cil s’impari l’albe
la lune ’e jès dal imberdèj
dal nûl, plui lontane e plui blançhe,
juste tal mièz dal serèn,
denànt che in cil s’impari l’albe.
Un sól grijà pes pradarìis;
di trat in trat un scrazzulà
pai fossai: un sorà, un rispuindi;
e, còme un grand asimà,
il griii grigriii des pradarìis.
La campagne ’e devènte grise
al móvisi di un svintulìn
che al dà il prim segnàl de matine,
sçhassànd un sunàj d’arìnt,
a traviàrs de campagne grise.
Il gial al à çhantâd tré vóltis,
e un barlùm al sclarìs il cil:
il mònd, par un momènt, al pólse.
D’infóns a cualchi curtìv,
il gial al à çhantâd tré vóltis.
Chèste ’e je l’òre che lis ànimis
dai muàrts ’e tòrnin sgrisulànd
sotiàre, striscinànd la çhame
ognune dal sò peçhâd.
’E jé chèste l’òre des ànimis.
Mi çhali déntri il cur e ’o trèmi:
passiòn e amór svampîds dal dut,
’o viód il fil e lis zirèlis
che cumbinavin il truc!
Mi çhali déntri il cur e ’o trèmi.
Oh prime che tàchin i ucéi
a petezzà fra il barascàm,
e ch’ al jèvi ançhimò il soréli,
durmì, durmì, durmì un lamp,
denànt che si svèjin i ucéi!