 |
Questa pagina è stata trascritta, formattata e riletta. | |
| (4219-4220) | pensieri | 151 |
σπινθῆρας ὰποπηδᾷν ὲξαισίους (ingentes),ἔσθ' ὅτε καὶ κτύπον παρέχοντας· ἐνίοτε δὲ καὶ φλόγας ὅλας (integras) καταλάμπειν τὸ ἱμἁτιον (vestem), μὴ μέν τοι καιούσας· καὶ τὸ τέρας ἀγνοεῖν εἰς ὅ τελευτήσει (Il buon Damascio si aspettava forse tra se e se un imperiuccio, o almeno almeno un consolato, sebbene non ardisca dirlo) ἰδεῖν δὲ λέγει καὶ ἄνθρωπόν τινα ἀπὸ τῆς κεφαλῆς ἀφιέντα σπινθῆρας, ἀλλὰ καὶ φλόγα ἀνάπτοντα, ὅτε βούλοιτο, ἱματίῳ τινὶ τραχεῖ (veste asperiore) παρατριβομένης. (nempe τῆς αὑτοῦ ηεφαλῆς). (Bologna, 16 ottobre 1826).
* Alla p. 4208. Damascio, nel luogo citato nel pensiero antecedente, colonna 1033, dice del suo maestro ed eroe Isidoro filosofo: ‘Pητορικὴς καὶ ποιητικὴς πολυμαθίας μικρὰ ἥψατο, εἰς δὲ τὴν θειοτέραν φιλοσοφίαν ἐξώρμησε τὴν ’Αριστοτέλους. ορῶν δὲ ταύτην τῷ ὰναγκαίῳ μᾶλλον ἢ τῷ οἰκείῳ (proprio, privato, individuale) νῷ πιστεύουσαν, καὶ τεχνικὴν μὲν ἱκανῶς εἶναι σπουδάζουσαν, τὸ δὲ ἔνθεον ἢ νοερὸν οὺ πάνυ προβαλλομένην, ὀλἱγον καὶ ταύτης ὁ ‘Ισίδωρος ὲποιἠσατο λόγον. ὡς δὲ τῶν Πλάτωνος ὲγεὑσατο νοημἁτων, οὐκέτι παπταίνειν ὴξίου πόρσιον, ὡς ἔφη Πίνδαρος (Olimpiade, od. 1, et od. 3, fine; Pyth., od. 3) ἀλλὰ τέλος ἔχειν ἤλπιζεν εἱ τῆς Πλάτονος διανοίας εἴσω τῶν ἀδύτων δυνηθείη δίαβαλεῖν (sic), καὶ πρὸς τούτῳ (in margine corrigitur τοῦτο) ὁ πᾶς αὐτῷ δρόμος ἐτέτατο τῆς σπουδῆς. Rhetoricas, poeticasque artes parum attigit: sed ad sanctiorem Aristotelis philosophiam se convertit, vidensque illam necessariis ratiocinationibus magis quam proprio sensui credere, et ut via ac ratione procedat, divinis autem imaginationibus non adeo uti, parum etiam de hac sollicitus fuit: ubi autem Platonis sententias gustavit, non iam aspicere, ut ait Pindarus, dignatus est ulterius. Sed finem consecuturum speravit (dic, perfectionem, vel quid simile) si in Platonis sententiarum adyta penetrare potuisset, et eo omne suum studium impetumque convertit. Versio Andreae Schotti. Τῶν μὲν (4220) παλαίτατα φιλοσοφησάντων, soggiunge Fozio, Πυθαγόραν καὶ Πλάτωνα θειάζει (cioè
