 |
Questa pagina è stata trascritta, formattata e riletta. | |
| 356 | pensieri | (2654-2655) |
* « Codicis (Vatic., Cicero, de Repub.) orthographia miris laborat varietatibus et inconstantia. Est enim id fatum latinae scripturae ac pronunciationis, quod grammaticorum tot pugnantia praecepta infinitaeque quaestiones demonstrant. Hinc merito Cassiodorius: 1 orthographia apud Graecos plerumque sine ambiguitate probatur expressa; inter Latinos vero sub ardua difficultate relicta monstratur; unde etiam modo studium magnum lectoris inquirit. Exempli causa, labdacismus (for. lambdacismus, sed in emendd. nihil) proprius Afrorum fuit; sicut colloquium pro conloquium, teste Isidoro 2 Quid porro? nonne ipsa latinitas, uti observabat Hieronymus 3 et regionibus quotidie mutabatur et tempore? postea praesertim quam tanta barbarorum peregrinitas in imperium rom. infusa est, lingua autem generis quarti esse coepit, quod Isidorus 4 mixtum appellat.» Maius, M. Tulli Cic. de Repub. quae supersunt edente (2655) Ang. Maio Vaticanae Bibliothecae praefecto, Romae in Collegio Urbano apud Burliaeum, 1822, praefat., cap. 13, p. XXXVII (Roma, 16 dicembre 1822).
* Ed invece di et si legge nel codice antichissimo vaticano palimpsesto della Republica di Cicerone, l. I, c. 3, p. 10 dell’edizione qui sopra citata, ed disertos; e c. 15, p. 43, ed ipse, come avverte il Mai nelle note, benché nel testo riponga et (17 dicembre 1822). Anzi ivi, l. III, c. 2, p. 218, dove l’edizione, ha et ut, il copista avea scritto nel codice e ut, e l’antico emendatore fece ed ut, forse schivando il concorso delle due sillabe simili et, ut.
* Quin adeo, de fin., I, 3, ausus est Cicero latinam quoque linguam dicere locupletiorem quam graecam,
