Pagina:Poesie siciliane.pdf/234

441 cantu terzu 442

72
     Afflitti e dispirati tutti dui
Nni avemu misu a chianciri, e pilari,
Quannu vitti di dda calari a vui,
Comu un catu ’ntra senia, o ’ntra mari;
Idda scantata grida, e si nni fui;
Jeu m’agnunu, e in sintirivi parrari,
Niscivi, v’abbrazzavi, oh duru casu!
E st’abbrazzata, oimè, mi custa un nasu!
73
     Ripigghia Don Chisciotti; eh via nun sunnu
Pri l’occhi toi profani sti prodiggi;
Lassa trasiri a mia, ch’eu mi sprofunnu
Sinu a la sedi di li regni Stiggi;
’Nsignami unn’è la donna, e vota tunnu,
Ch’eu sò di l’incantisimi la liggi;
La sorti è data a mia, chist’avventura
Pri mia è giuliva, a tutti l’autri è oscura.
74
     Comu! ’nterrumpi Sanciu, chi diciti?
Jeu v’insignu la donna? vi sunnati;
Si a mia, ca vi sù servu, mi firiti,
A chidda certu certu la scannati;
Nun è fata gnurnò comu criditi;
È ’na picciotta, chi vi fa pietati,
La quali è a parti di la mia amarizza,
Pri veniri a circari ’na inizza.
75
     Cussì Sanciu si para pri davanti,
Timennu chi nun scanni dd’infelici;
Ma Don Chisciotti intrepidu, e custanti
Lu jetta ’nterra, e poi cussì cci dici:
Lu viju, ca sì un furbu negromanti,
Chi m’attraversi l’esitu felici
Di sta bella avvintura; ma t’inganni,
Jeu conusciu li maghi da tant’anni.
76
     E mi suvveni ultra di tanti, e tanti
Inganni, e furbarii, chi nn’áju lettu,
Chi in un casteddu lu gran magu Atlanti2
Pigghiava or’unu, ed ora nautru aspettu:
A Ruggeri cumparsi Bradamanti,
E a Bradamanti Ruggeru perfettu,
E ad iddi, ed autri multi cu st’ingannu
’Ncantati li tinía sempri girannu.
77
     Sciugghiutasi la corda, unn’era cintu,
Don Chisciotti attaccau l’afflittu Panza;
Lu lassau ’nterra, ed iddu poi nastintu
Dintra dda grutta orribili si avanza;
La giuvina vidennusi in procintu,
Etta ’na vuci, e ’nterra si sbalanza;
Ma l’Eroi cu lu sessu pietusu
Si cci ’nginocchia gratu, ed amurusu.
78
     Qualunqui sì, ti pregu, o Fata, o Dia,
Pri to fidu campiuni ad accettarmi;
Ch’eu ti prumettu cunsagrari a tia
D’ogni vintu nimicu insigni, ed armi;
Avvera tu la visioni mia,
Ch’in sonnu ti dignasti presentarmi;
Cincimi tu la spata, e la curuna;
Te propizia, poi sfidu la furtuna.
79
     Accussì stetti un pezzu a dinucchiuni,
Prigannu la dunzella a curunarlu;
Dicennu chi ’un si alzava d’abbuccuni,
Si ’un si sarria dignata d’onorarlu;
Idda prega a niscirla di ddi ’gnuni,
Chi poi sarria sua cura cumpinsarlu,
Da ddu puntu l’Eroi so si prumetti,
Quantu a l’onuri la fidi permetti.
80
     Imperciocchì, dicía, ver’è ch’in tanti
Storii antichi di cavalleria
Leggiu: chi multi cavaleri erranti
Fattu ánnu abusu di galanteria;
E la dunzella misera e trimanti
Mentri ’mmanu d’un latru si turcía,
Liberata da chistu, doppu pocu
Cadeva da la bracia ’ntra lu focu.
81
     Ma ’un sù tutti l’esempii da imitarsi;
Comu l’api, cui studia divi fari,
Da li ciuri, chi vidi presentarsi,
Lu sulu meli si nni ávi a sucari.
L’Eroi prima di tuttu á da pruvarsi,
A vinciri, e a se stissu suggiugari;
Pirchì di tutti l’imprisa cchiù dura
È jiri unni ’un nni ajuta la natura.
82
     Pri tantu nun timiri tu, o dunzella,
Chi da mia sia macchiatu lu to onuri;
’Nzoccu è sculputu in pettu, ’un si cancella,
Ed iu sù di me’ stissu vincituri;
Ardu, è veru, a ’na ciamma assai cchiù bella,
Nè sù reu d’un pinseri tradituri;
Culpa pri occasioni ’un è permissa;
Chi un’alma granni è teatru a se stissa.
83
     Li pasturi fratantu a sta dimura
Timennu di disgrazia, o d’autru intoppu,
Si tiranu la corda; Sanciu allura
Si senti sollevari ancorchì zoppu;
Si vidi alzari in aria, e si figura
Ch’è pri cadiri, e fari qualchi scoppu,
Trimava di spaventu, e si cridía,
Ch’era opra tutta di negromanzía.
84
     Ma è già arrivatu a vidiri lu jornu,
Già la testa spurgía da lu pirtusu,
Quannu chiddi vidennu da ddu tornu
Spuntari un gran facciuni spavintusu,
Senza nasu, e lu sangu d’ogni ’ntornu,
Chi pri la facci cci sculava jusu,
Cu l’occhi lustri, e fora arrivulati,
Lassannulu, fuéru spavintati.
85
     No, nun jiu a funnu, pirchì già pri sorti
Si truvava li spaddi ’nsirragghiati,
S’avía sciotu li manu, e perciò forti
Si avviticchia a ddi vausi ciaccati:
Resta cu l’occhi stralunati, e storti,
’Mmenzu ddu bucu nisciutu a mitati;
Cussì alluccutu, ’ntóntaru, e minnali,
Chi pareva ’na statua di sali.