Montes exultaverunt ut arietes
![]() |
Questo testo è incompleto. | ![]() |
◄ | Quando sinistro alcun la mente affanna | Se ciascun ácen facesse un cantèo | ► |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a5/Nuvola_apps_bookcase.svg/20px-Nuvola_apps_bookcase.svg.png)
XVI
Ad un tal Monte, sconsigliandolo dal farsi monaco.
Montes exultaverunt ut arietes,
e i colli come agnei se rallegráro:
or è desceso en loro un pianto amaro,
4prò quo fiere amareni ipse parietes.
Albe se it unus tnons vestis varie tes,
che sovra onn’altro fo sovrano e caro;
ora vien tempo, che senza riparo
8a summo eius caderent abietes.
El campo sirá ner, s’el mont’embianca,
et tolus orbis fiet ita obscurus,
11che onne luce a lui doverrá manca.
Ergo, prò Dea, sislat sistat durus,
e vertú de fortezza stia si franca,
14quod viam vite non sit translaturus.