Segònt la calamite a sé 'l fiar tire
 |
Questo testo è completo. | |
Segònt la calamite a sé ’l fiar tire
par propri instínt e naturàl valór,
cussí Sefe a si cul biel colór
lu Gorg, lu Zuc e zi cu mai la mire.
Solé lu simil fâ cu la so lire
Orfeo za placànt duc’ aculór
ch’in tel infiar brusàz dal gran calór,
e infine Pluton mové da l’ire.
No ti pensâ di mens, fradi miò dolz,
ben cu di son no sei la so virtút;
ma ’l gran splendór dei vôi è chel cu molz
no lat, ma sanc. Lu cur è tant acút
propri segònt vuedí fazin ju sollz
al povar om cometi un vizi brut.
Jo no pues dî lu dut,
nianc’ la tiarze part de so bontat.
Cognòs achì s’jo sói inamoràt.
Ma s’tu savés lu stat
in tel qual sói par je, tu restarés
une piore ziart se no di pies.