Pinochio par anpezan/Capitolo 35

../Capitolo 34

../Capitolo 36 IncludiIntestazione 12 settembre 2014 25% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 35
Capitolo 34 Capitolo 36

Capitolo 35

Inze ra panza del Pescion, Pinochio el ciata danoo … ci? Liesé sto toco e l saaré

Dapò che l i à dito sanin al sò por amigo Ton, Pinochio l à scomenzà a tandarlà a mariaorba inze par ra panza del Pescion e, un pas drio l outro, l é ‘sù ves ra lumeta che l vedea lujì un bel toco in inze.

Fin che l caminaa, el capia de esse drio a sguazà inze na sloza onta e slizega, da agnoche vienia su na puza da pesc frito che someaa de esse da Mesa Caresema.

E pi inaante el ‘sia, pi l vedea ra lumeta che lujia: fin che, dapò d aé caminà un bon toco, l é ruà: e canche l é ruà … ce alo ciatà? No l indoniassà mai: l à ciatà na toureta pariciada con sora na ciandera inpizada inze na boza de viere verde, e scentà sun toura un veceto duto cianù, che l someaa fato de gnee o de brama sbatuda e l papuzaa alcuante pescete ancora vive, ma coscì vive, che - fin che l i magnaa – de ra otes i soutaa fora de bocia.

A vede chel veceto, Pinochio l sin à abù tanto par favor che i à mancià poco che l no sin vade in azidente. L arae vorù ride, l arae vorù pianse, l arae vorù di nossicé; e inveze el buiraa e l balbotaa un folauf de paroles che negun capia. Co l é ra fin, l é ‘sù adora a tirà un crido, l à scarà i braze, l à inbrazorà su el veceto e l à scomenzà a craià:
- Pare, pare mè! A ra fin v ei ciatà danoo! Ades no ve lascio pi, mai pi, mai pi!
- Donca, chel che vedo l é propio vero? – l i à respondù l veceto, e l se sfreaa i oce. – Te sos propio tu, el mè Pinochio!

- Aì, aì, son ió, son propio ió! E vos m aé beleche pardonà, gnero? Oh! pare mè, ce un bon che sé! … E ió, inveze … Oh! Se saassà ce de desgrazies che m é ruà ‘sò par ra schena e ce de robes che m é ‘sù del traes!

Pensave che in chel dì che vos por pare v aé vendù ra fanela par me cronpà l Abezé par ‘sì a scora son scanpà a vede i buratis e l paron el vorea me bicià inze fo par fenì de coe l rosto che pò l ea chel che l m à dà zinche monedes de oro da ve portà ma ió ei ciatà ra Volpe e l Jato che i m à menà da r Ostaria del Ganbar Ros agnoche on magnà come loe e di note son moesc solo e ei ciatà i sassis che i m à coresc drio e ió via e lore daos e ió via e lore senpre daos fin che i m à picà su par un ramo del Roero Gran e chera Bela Pizora coi ciaei zelestes r à mandà a me tuoi co na caroza e canche i dotore i m à vedù i à dito alolo se l no n é morto vo dì che l é ancora vivo e alora ei dito na boujia e l nas l à scomenzà a se slongà e l no passaa pi fora par porta e par chesto son ‘sù co ra Volpe e l Jato a seporì cuatro monedes parceche una r aee spenduda là da r Ostaria e l papagal el m à ridù sora e al posto de doimile monedes no n ei ciatà pi nuia e canche l Judize l à sapù che i m aea robà duto el m à fato smacà alolo in prejon par contentà i ladre e canche son vienù fora da là ei vedù un bel bar de ua inze un cianpo ma m ei ciapà inze inze na trapola e par chesto el contadin el m à betù na colagna da cian parceche i vardasse el purinei e pò l à capì che no see stà ió e l m à lascià ‘sì e l sarpente co ra coda che fumaa l à scomenzà a ride e i é s-ciopà na vena inze ra panza e coscì son tornà a ciasa de chera Bela Pizora che r ea morta e l Colonbo el m à vedù che piansee e l à dito ei vedù ta pare che l se fejea na barcheta par vienì a vede de te e ió ei respondù oh se aesse r oujores e el el m à dito vosto che ‘sone da chel por pare e ió i ei respondù mangare ma ci podaraelo me menà fin là e el l à dito te meno ió e ió i ei dito cemodo e el l à dito monteme su sun schena e on viasà duta note e del indoman i pescadore che vardaa ves el mar i m à dito l é un poranima inze na barcheta che l é drio a se sofeà e ió v ei conosciù alolo da indalonse parceche el sentie de inze e v ei fato de moto de tornà indrio …
- T aee ben conosciù anche ió – l à dito Bepeto – e sarae tornà indrio vorentiera, ma no saee propio cemodo fei! El mar l ea ajità e na gran onda ra m à rebaltà ra barcheta sote sora. In chera, un burto pescion che l ea là daejin el m à vedù inze r aga, l é coresc alolo ves de me, l à tirà fora ra lenga, el m à curà su e l m à jotì ‘sò come che fosse faariessa.

- E cuanto elo che sé sarà ca inze? – l i à damandà Pinochio. - Da in chel dì, sarà passà almanco doi ane; doi ane, Pinochio mè, che i somea dojento!

- E cemodo aeo fato a tirà inaante? Agnó aeo ciatà sta ciandera? E ci v alo dà i forminantes par ra inpizà?
- Ades te conto duto. Donca, t as da saé che l vento che l aea rebaltà sote sora ra mè barcheta, l à fato ‘sì sote aga anche na gran nae. Dute i ome i se r à caada, ma ra nae r é ‘suda ‘sò e l Pescion, che in chel dì l ea propio infamentà, dapò de m aé jotì ‘sò me, l à jotì ‘sò ra nae intiera …
- Cemodo? Se r alo magnada duta inze un bocon? – l à damandà Pinochio, che l no podea crede.
- Duta inze un bocon: l à sbutà fora solo ra stanja pi longa, che ra i ea ‘suda intrà i dentes come na spina de pesc. Par fortuna, ra nae r ea ciariada de scatores de stain con inze carne, pan brostolà, bozes de vin, ua calabria, formei, cafè, zucar, cianderes e scatores de forminantes. Con duta sta sostanza, ei podù tirà inaante doi ane: ma ades son ruà fora in son: inze ciaena no n é pi nuia e sta ciandera l é r ultima che m é vanzà …
- E dapò? 143 - Dapò, caro Pinochio, restaron dute doi a scuro.
- Alora, pare mè – l à dito Pinochio – no podon stà tanto a pensà sora. On da capì cemodo scanpà da ca …
- Scanpà? Cemodo?
- Scanpon fora par ra bocia del Pescion, se bicion inze r aga e pò nodon.
- Te disc polito tu: ma ió, Pinochio, no son bon de nodà.
- No vo dì nuia … Montame su sun schena: son brao de nodà e ve meno zenza festide fin via sul lido.
- L é solo lusinghes, pizo mè! – l à respondù Bepeto, e l sgorlaa ra testa e l riduzaa. – Pensesto che un buratin outo un metro come te, el pode ‘sì adora a nodà e me portà me sun schena?
- Ades proon, e vedaré! Se l é beleche scrito lassù che me tocia morì, aron almanco ra consolazion de morì inbrazorade.

Pinochio l à tolesc su ra ciandera zenza dì outro, l é ‘sù inaante a fei nafré de lun e l i à dito a sa pare:
- Vienì drio de me, e no n aede festide.
E coscì pare e fiol i à caminà un toco, i é passade fora par duta ra panza e duto l stomego del Pescion. Ma canche i é ruade agnoche scomenzaa el col del mostro, i à pensà che l ea bon se fermà e i dà na ociada par vede canche l ea meo scanpà.
Besen saé che l Pescion l ea ormai vecio cuco, el tiraa el fiado desgario e l padia de mal de cuore: i tociaa dromì co ra bocia daerta, e coscì Pinochio, co l é ruà fora in son del col e l à vardà in su, fora de chera gran bocia spalancada l à vedù un toco de zielo, un grun de steles e un colmin de luna che l ea na mereea.
- Ades sarae propio ora de se ra taià – l i à dito sote osc a sa pare. – El Pescion el drome come un sas: el mar l é chieto e l é lustro che somea dì. Vienì pura, pare, daos de me, che ca de poco son danoo a ciasa.

Dito e fato, i é ‘sude fora par el col del mostro e, na ota ruade inze ra sò bociona, i à scomenzà a caminà in ponta de pès su par ra lenga, coscì larga e coscì longa che someaa un stradon. I ea ormai beleche al ordin par fei un souto e se bicià inze inze l mar, canche, iusto sul pi bel, el Pescion l à starnudà e l à tanto sgorlà che Pinochio e Bepeto i sin é ‘sude indrio schena e i s à rebaltà danoo fin inze inze l sò stomego.

Gouja l colpazo, ra ciandera ra s à studà e pare e fiol i é restade a scuro.
- E ades? … l à damandà Pinochio, che l ea vienù duto serio.
- Ades, pizo mè, s on roinà.
- Parcé roinà? Dajeme ra man, pare, e tendei a no slezià!…
- Agnó me menesto?
- On da proà danoo a scanpà. Vienì con me, e no n aede festide.
Dito chesto, Pinochio l à tolesc sa pare par man e, senpre in ponta de pès, i é tornade pian pian su par el col del mostro; i é passade fora par meso ra lenga e i é soutade via par sora dute chi dentes.
Ignante de soutà ‘sò inze r aga, el buratin l i à dito a sa pare:
- Montame su sun schena e strucame polito. Penso ió a chel che vo esse.

Canche Bepeto el s à postà polito su ra spales de sò fiol, Pinochio, ormai seguro de chel che el fejea, el s à bicià inze inze r aga scura e l à scomenzà a nodà. El mar l ea slisc come l oio: ra luna ra lujia e l Pescion el seguitaa a dromì come un tas: no l arae descedà gnanche na canonada.