Pinochio par anpezan/Capitolo 14

../Capitolo 13

../Capitolo 15 IncludiIntestazione 10 settembre 2014 25% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 14
Capitolo 13 Capitolo 15

Capitolo 14

Par no i aé abadà ai boi consilie del Soutaruco-che-parla, Pinochio el peta inze inze i sassis

Malandreta – l à dito el buratin ignante de se bete danoo par strada – ce desgraziade che son nosoutre pize. Dute i me crida, dute i me vo costumà, dute i me disc ce che on da fei. A i lascià dì, i se betarae dute par ra testa de esse i nostre pares e i nostre maestre: dute, anche i Soutaruche-che-parla. Coscì po: ‘sà che no n ei vorù i dà abado a chel stufadizo del Soutaruco, cissà ce de desgrazies – a sentì el – che arae da me capità! Arae finamai da ciatà i sassis par strada!

Mancomal che no i credo ai sassis, no i ei mai cardù. Par me i é stade inventade dai pares, par spasemà i pize che i vo ‘sì a sbrindolon di note. E pò, anche se i ciatasse ca par strada? Me fejarai fosc surizion? Gnanche da crede. ‘Siarae ves de lore e i dirae inze par el mus:
“Sciore sassis, ce voreo da mi? Recordave che con me no se jestarlea!

Donca, ‘sivin par i fate vostre, e muci!” Co sta parlada, chi por sassis, me par ormai de i vede, i scanparae come sites. Se pò i fosse coscì sfazade da no voré scanpà, alora scanparae ió, e coscì fossasson paze e pagade …

Pinochio el no n à podù gnanche fenì sto rajonamento, parceche in chera i à parù de sentì che daos de el se moea alcuanta foies. El s à voltà a vede, e inze l scuro l à vedù doa zefes, duta infagotades inze inze sache de carbon, che es i corea drio e es soutarlaa in ponta de pès, come doi spirite.
- Vei ca, l é lore! – l à dito: e, ‘sà che l no saea agnó sconde ra sò cuatro monedes, el se res à betudes sote ra lenga.

E pò l à proà a scanpà. Ma l no n aea fato gnanche doi pasc, che l s à sentù brincà par i braze, e doa burta ojates che es i craiaa:
- Fora i sode o te copon!
Pinochio, che l no podea i responde parceche l aea ra monedes inze bocia, l à i fato ra beles e ra bones e un grun de muse, par i dà da intende a chi doi (el vedea solo i oce, inze par i buje dei sache), che l ea un por buratin, e inze scarsela el no n aea gnanche un cru.
- Via, via! Manco ciacoles e fora i sode! – i l à manazà i sassis. Pinochio l i fejea demoto co ra testa e co ra mas, come par dì “No n ei un cru”.
- Tira fora chi sode o te copon – l i à dito chel pi outo.
- Te copon! – l à ‘sontà chel outro.
- E dapò de te, copon anche ta pare!
- Anche ta pare!
- No, no, no, el mè por pare no! - l à craià Pinochio desperà; a craià, ra monedes es i sonarlaa inze bocia.
- Ah lasaron! Donca, te t as scondù i sode sote ra lenga! Sbuti fora alolo!

E Pinochio, nuia!
- Ah, no te sentes da chera rea! Pèta mo, che proon nosoutre a t i fei sbutà fora!

Un dei doi l à ciapà inze l buratin par ra ponta del nas e chel outro el l à ciapà par el copin, e i à scomenzà a sgorlà zenza riguardo, un da una e un da r outra, fin che i à fato spalancà ra bocia, ma no n é stà nuia da fei. Ra bocia del buratin ra someaa cojida con firo da caligaro. In chera, el sassin pi pizo l à tirà fora un marsango e l à proà a i lo fracà inze bocia, par fei lea e i ra daerse, ma Pinochio, sbelto come un jato, l i à tazà forte na man, l i r à destacada del duto e el r à sbutada fora.

Pensave ce mal che l é restà canche, inveze de na man, el s à inacorto de aé sbutà fora na zata de jato.

Tornà in ca da ra scoutrida, Pinochio el s à deliberà de oga da ra sgrinfes dei sassis, l é soutà via par sora ra cejures e l se r à mocada fora par ra canpagna. I sassis i corea senpre daos, come cei drio un lioro, e chel che l aea pardù na zata el corea con cher outra, e no se capisce cemodo che l podesse fei.

Dapò de aé coresc par chinesc chilometre a ra longa, Pinochio el no in podea propio pi. El no saea cemodo se ra caà, e coscì l s à tirà su in son del pezuó pi outo e l s à cuzà ‘sò intrà i rame. I sassis i à proà a ‘sì su anche lore ma, ruade a meso del brascion, i é sleziade ‘sò e i é ruade ‘sobas, co ra mas e i pès dute sgrinfade.

No n ea assei par lascià via: i à conbià un brazo de legnes sote l brascion e i à tacà fo. Inze un vede e no ede, el brascion l à scomenzà a arde come na ciandera sgorlada dal vento. Pinochio el s à inacorto che el fo el vienia senpre pi in su; el no vorea fei na burta fin inze meso ra fiames, e coscì l é soutà ‘sò dal pezuó e l s à betù danoo a core, inze par intrà ra piantes. E i sassis drio, senpre drio de el, zenza mai zede.

Intanto, scomenzaa a vienì dì e chi tré i se corea senpre drio, fin che Pinochio l à abù de se fermà daante un caneo largo, fondo e pien de aga sporca che someaa cafè da late. Ce aeelo da fei? “Un, doi, tre!” l à craià: l à ciapà oga e l é soutà via del outro ver. I sassis i à soutà anche lore, ma i no n aea ciapà oga polito e patatunfete!…, i é pionbade ‘sò inze l caneo. Pinochio l à sentù ben el colpo e r aga che schizaa su; fin che el scanpaa, senpre riden el i à craià ‘sò a chi doi scarognade: - Stajevin nafré in bian, sciore sassis.

El cardea che i s aesse beleche sofeà, ma canche el s à voltà par vede, el s à inacorto che i corea danoo drio de el, senpre infagotade inze i sò sache e bagnade come pitusc.