../Capitolo 15

../Capitolo 17 IncludiIntestazione 15 settembre 2014 75% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 16
Capitolo 15 Capitolo 17


Capitolo 16

Chera bela Pizora coi ciaei zelestes ra fesc tirà ‘sò el buratin, ra l bete inze lieto e ra ciama tré zerujeghe par saé se l é vivo o se l é morto

Chel por Pinochio, picà su dai sassis sun un ramo del Roero Gran, el someaa oramai pi morto ca vivo. Ra Pizora coi ciaei zelestes ra s à lascià vede danoo su sun funestra; r à abù conpascion de chel desgrazià tacà su par el col, che l vento el sgorlaa come na cianpana, e r à petà tré colpe lesiere co ra mas aduna. In chera, s à sentù un gran bordel de oujores che sbatea, e sul bancal de ra funestra l é ruà a se poià un Oujoron.
- Ce dorao, bela Fatazina? – l à dito l Oujoron, e l à sbassà el bèco par i fei scioria (parceche aé da saé che ra pizora coi ciaei zelestes no n ea outro ca na bona Fatazina, che da pi de mile ane ra stajea là daejin del bosco).
- Vedesto chel buratin che pendorea da un ramo del Roero Gran?
- Scì zerto che l vedo.
- Ben: oujora alolo fin là via, desgropa el lazo che l lo tien tacà su e poielo ‘sò con nafré de chera che se disc su r erba, sote l Roero.

L Oujoron l é oujorà via: doi menute dapò l é tornà e l à abù dito:
- Chel che m aé ordenà, l ei fato.
- Cemodo l asto ciatà? Vivo o morto?
- A l vede l someaa morto, ma l no n à da esse ancora ‘sù del intiero, parceche canche ei desgropà el lazo che l i strensea el col, l à sospirà e l à balbotà sote osc: “Ades stago inpò meo!…”

Alora ra Fatazina r à petà doi colpete co ra mas, e l é soutà fora un gran Cianbarbon, che l caminaa su ra zates daos conpain de un òn.

El Cianbarbon l aea na bela mondura da guciar. Sun testa un ciapel con tré pontes e i botoi de oro, i ciaei pestize bianche coi rize che i corea ‘sò par el col, na fanela color cicolata coi botoi che luija e doi scarseloi par tienì inze i osc che ra parona ra i dajea da disnà, un pei de barghesciuta curtes de velù clemesc, calzes de seda, scarpe daerte daante, e daos un fodro de seda paonaza, par bete a sosta ra coda canche scomenzaa a pioe.

- Brao Medoro! – r à dito ra Fatazina al Cianbarbon. – Fesc tacà alolo el pi bel landò che ei e vatin fora par el bosco. Canche te rues sote el Roero Gran, te ciataras un por buratin meso ‘sù destirà su r erba. Tolelo su con nafré de zanco, poielo ben polito sora i coscis inze ra caroza e portemelo ca. Asto capì duto?

Par fei intende che l aea capì, el Cian l à sgorlà tré cuatro otes ra fodra de seda paonaza che l aea daos, e l é coresc via fugà.

Poco dapò s à vedù vienì fora da ra stales na bela caroza color del vento, fodrada de fora de piumes de ouzeluche e de inze de brama sbatuda e biscote. Che tiraa ra caroza l ea zento pera de sorizeta bianches, e l Cianbarbon in scerpa el dajea de ra scuriada a man dreta e a man zanca, come un guciar che l à festide de esse tardio.

No n ea passà gnanche un cuarto d ora, che ra caroza r é tornada indrio, e ra Fatazina, che ra spetaa sun porta maestra, r à tolesc su chel por buratin, ra l à portà inze na camera fodrada de madreperla, e r à mandà alolo a ciamà i meo zerujeghe che l ea là intorno.

I zerujeghe i é ruade alolo, un drio l outro: un Croo, na Zieta e un Soutaruco-che-parla.
- Da vosoutre me piajarae propio saé – r à dito ra Fatazina ai zerujeghe scentade intor el lieto de Pinochio - me piajarae propio saé se sto por buratin l é vivo o se l é morto. 50 A sentì sto tanto, el Croo el s à fato inaante, l i à palpà l polso a Pinochio, pò el nas, e pò l diedo pizo del pè: canche l à palpà duto ben polito, l à dito con na osc rouca: - A mi me sà che sto buratin l é beleche ‘sù: ma se par desgrazia el no fosse morto, alora sarae ra proa che l é ancora vivo!
- Me despiaje – r à dito ra Zieta – aé da i dà contra al Croo, un gran amigo che l laora con me: par me, inveze, sto buratin l é senpre vivo; ma se par desgrazia el no fosse vivo, alora vorarae de seguro dì che l é morto.
- E vos, no dijeo nuia? – ra i à damandà ra Fatazina al Soutaruco.
- Ió digo solo che un zerujego con nafré de ston, canche el no sà ce dì, ra meo roba che l pó fei l é chera de taje. E pò, chel buratin là l ei beleche vedù in calche luó, el conoscio da un toco!… Alora Pinochio, che el sin ea stà senpre inpalà propio come un toco de len, el s à betù a tremarlà coscì forte che sgorlaa duto l lieto.
- Chel buratin – l à seguità a dì el Soutaruco – l é propio na bela canaia …

Pinochio l à daerto i oce, e l i à sarade direto.
- L é un maladespo, el no n à voia de petà colpo, l é un canipa… - Pinochio el s à scondù sote i lenzuos.
- Chel buratin l é un mostro de un pizo, e l fejarà morì chel por sa pare dal despiazer.

In chera s à sentù par duta ra camera pianse e sustà. Pensave ce mal che i é restade dute cuante, canche i à tirà su chel tanto i lenzuos e i s à inacorto che ci che piansea e sustaa l ea propio Pinochio.

- Canche un morto el pianse, vo dì che l é drio a vienì de meo –l à dito el Croo.
- Ió no vorarae i dà contra al mè brao amigo zerujego, - r à ‘sontà ra Zieta – ma par me canche un morto el pianse, vo dì che i despiaje de esse morto.