Pagina:Varon milanes.djvu/78

80

che fussem vegnuu dai Got, dai Lombard, e da tanc’olter, ch’in stai chilò. A l’è ben el ver, che par ess’el parlà ona cosa mudaiscia, el nost è vegnuu da i Grec, e dai Latin par avè signoregiaa la Talia. Basta in soma che i Fiorentin inscì com’a in dessenduu con nun tugg da on sol, a l’è anc onest ch’al sia vantaa el so parlà. A nun l’an fors mostraa tang brav scriciuu? e pan pù coruu ch’a dai inscì bella gavagiaa a quel Franzes, che diseva maa della lengua Fiorentenna, con el tradù Corneli Tazit? quant a mì i port inscima del coo. Avrev anc possù mostrà che la nosta lengua è pù curta de la sova, par fa vedè che degnament la sova è fieura della nosta. E peu chi veur parlà curt che cad scercà el Laconegh, o quel de Zeser, vegnuu, veduu, vensgiuu: ch’ai teujen el nost ch’an bel e saraa i stropai. E chi veur savè i vant del parlà curt, no basta a vedè el ciarlament del nost Putian, quel gran leteruu che lesg loquenza in Brovett? che vedenn quel, che vedaran quant es pò dì in effett. No l’è da fass maraveja s’al è carezaa dai gran Signù, e se i Prinzep fin in coo del Mond ghe manden quel ch’al veur, s’al à mannaman vanzà el majister, quel Lipji ch’a fai pù d’ona cavagna de liber. Ma a tornà a parpeust: da peu che nom dee temp, sel vorì inscì, tuil, e no faroo da coruu nò, che scrivend in lengua Grega domandava pardon s’a no l’eva dì ben, parchè l’era Roman, donde quel olter abbiè peu cason da scartal, disend ch’a l’era mei avè tasuu, ch’a fa la scapà e peu scusas: e dirò solament,