Pagina:Tradizioni popolari abruzzesi — Vol. I, Parte I.djvu/25

I.

LA BBÈLLA MANDÙCHE¹

'Na mámme tené tré fijje fémmene. ’Na matine, je fa la mamm’ a la prime: «Nen denéme nijènde ògge; jìešce pe’ ffóre; va rdunènne du’ cépp e ddu’ fòjje, ca ze l’ ’uléme magná’ massére». Chestjìe² èšc’ e vva pe’ ccépp’ e ppe’ ffòjje. É rjit’, e ha rpurtête fòjj’ e ccéppe — L’âtra surélle je disse: «Che è ’sse fojje bbrutte che šcî rpurtête? Dumáne ce vájje ji’, e l’arpòrte le fojje cchiù mméjje». E cc’è jite ésse lu ggiòrn’ apprèss’, e ll’á rpurtête cchiù mmijjarjìelle — Ha fatte la cchiù ppeccerélle: «Dumáne ce vajje ji’!...» C-i-á jìte éss’, e³ ttruvête le fojje cchiù mméjje. E ttruvête ’na rêpe; ha streppête cla rêpe, e jje c’è ’šcìt’ apprèsse ’n òmene (sic) gròsse, e zze chiaméve la Bbèlla Manduche. Sendènnese streppá’, j’á détt’: «O bbèlla fijjóle, se ttu û⁴ menì’ ’ngni⁵ mmé, mo’ te djìen-

---

1. Manduco, onis, apud Apul., mangione. Manducus, i, apud Plaut., orco; pacchione.
2. Costei.
3. Sott. ha
4. Vuoi.
5. Con. Cfr. Nghe = in con = ’n ghe.