 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
| — 98 — |
tone ’e fronne secche! Che? Che ve pare? Fuie nu bello castico? E che ve credite, ca pe causa ’e stu fatto ’o cunvento ce venette a perdere? Seh! Tutt’ ’o ccuntrario. Cu l’aiuto ’e Dio fuino tante e tante ’e nnoce c’arracсugliette ’o cercatore, ca n’ato benefattore, ca lle faceva pena d’ ’o vedé faticá ’e chella manera, rialaie nu bello ciucciariello ’a cummunitá, e accussi ’o cercatore, ogne vota, strata facenno, s’ ’o carrecava e ll’abbiava ’a parte d’ ’o cunvento. Nu’ ve dico che nquantitá d’uoglio se facette ’a tanno: figurateve c’ogne puveriello ca se presentava pe nu poco d’uoglio, se nne purtava ’a casa chello ca lle serveva e pure chiù. Pecché? Pecché ’o mare ’o sapite? E nuie simmo comm’ ’o mare, c’ ’a tutte parte асcoglie acqua, e po’ ’a torna a spartere a tutte ’e sciumme».
Salvatore di Giacomo trad.
DIALETTO ABRUZZESE1.
«Dungh’á’ da sapé’ ch’a cchelu cummènde ce statté ’nu mònece nòstre, ’nu sande, e sse chiamé patre Macàrïe. ’Nu jórne de ’mmèrne, passènne pe’ ’na viarèll’, a ’na cambagne de ’nu bbénefattóre nòstre, ’nu bbonòmmene pure ésse, patre Macarïe á viste stu bbénefattóre vecin’a ’nu gròsse péte de nuce de la cambagna sé; e cquattre cafune nghe le zapp’avezéte, che metté man’a scavezà’ l’árbere, pe’ scurpì’ le ráteche. — Che ji tenét’a ffa’ a ’ssa pòvera nóce? ha fatte patre Macárïe. — Eh, ppatre, é ttand’ènne che ésse ne’ mm’ô métte’ le nuce, e jji’ ce facce le léne. — Lassétele fa’, ha ditte lu mònece, alét’a sapé’ ca uanne métte cchiù nnuce che ffrónne. Lu bbénefattóre, che ssapé chi jére cullù ch’avé ditte chela paróle, sùbbet’à urdenat’a le fatijature ô cch’arijettássene la tèrr’assópr’a le ráteche; ha rechiamate lu mònece
