Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VII, parte 4, Classici italiani, 1824, XIII.djvu/273

TERZO 2*i35 stellarum errantium capsulis dispositis schedulas describit.... Rides? Non jocor: grandem pecuniam ab his coegit, quibuscum eloquentiam pollicetur concubituram (Palear. l. 1, ep. 17). J3artoloninieo Ricci al contrario, pubblicando nel 1533 il suo Apparato della lingua latina, nella prefazione ne promise cose ammirabili e portentose: Sed id, ilice egli, a Julio Camillo viro in hac una praecipiendi facultate facile principe cumulate absolutum expectare licebit, qui in suo theatro ita ad sua capita vel unumquodque., quod homini in mentem dicere venire possit, ex ordine digestum habet, ut inde vel infanti Latina oratio in calamum scribenti quam uberrime confluire possit. Quod quidem divinum opus ne aliquo maligno fato nobis intercipiatur (nam aliquot annos ad Regiam voluntates nobis proferri aequo animo perferri potet) summis precibus a Diis immortalibus contendendum est, Con più moderazione ne parlò Pietro Bunello francese in una sua lettera scritta da Venezia: Audieram Patavii esse, qui Julio Camillo partim obscure inviderent, partim aperte ejus existimationem oppugnare non desisterent, quorum institutum equidem laudare non poteram, quod homini, ut ego sentio, optimo ac eloquentissimo, qui nihil de eorum laude aut quaestu detrahere vellet, nulla praesertim ab eo injuria lacessiti, nocere cogitarent. Nam ut largiar illis, quo maxime nituntur, artificium istud nunc primum ab eo excogitatum et inventum omnem fidem excedere, favere tamen pulcherrimis conatibus, non obsistere, debuerant. Gallorum fortasse