Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VII, parte 3, Classici italiani, 1824, XII.djvu/419

TERZO 1.r»7 I ni Coriose, che ci scuopre al tempo medesimo e l’eleganza di stile che gli era propria, e la costanza di cui era dotato: Quis enim, dic egli (p. 91), tam ferus ac ferreus, qui non patriae suae direptionem ac prope excidium deploret; quam ego ipse quasi inter ulnas meas confodi atque trucidari ab immanissimis hostibus vidi? Non possum equidem, etfatcor, in tam acerbo casu non dolere. Quamvis duae praeter hanc communem cladem insignes ac peculiares fortunae injuriae me pepulerunt. Tot scilicet amicorum, tot clientum, tot familiarium e.iril:uni atque interitus; deinde Octaviani fratris mei innocentissimi captivitas atque duris simus carcer. Ista quia numquam praevideram, quis enim tam lynceus? modo me excruciant, atque exanimant; ita tamen. ut non omimo me his curis atque solicitudinibus obrui sinam, quin et ad te et ad eos amicos, quos nihil molle de me, nihil demissum opinari volo, non semper respiciam. Ille vero, quae ad me tantum pertinent ex patria ejectio, eversio imperii nostri, fortunarum dissipatio atque rapina, nihil fere nos tangunt; tamtumque (abest, un pro his dolere, ac lamentari velim, ut etiam illis gratias habiturus sim non minimas, qui me, quamvis non amico animo, attamen una cum illis multis molestiis, multis laboribus, multi sque pcriculis liberavi runt, atque huc conjecerunt, ubi collectis atque. compositis hujus naufragii reliquiis, ed ea studia, a quibus di- • scedere minime oportebat. aliquando reverti posse non diffido. Queste lettere ci additano insieme alcune particolarità di quelle rivoluzioni