Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VII, parte 1, Classici italiani, 1824, X.djvu/41

PRIMO praestantissimos diligif, quantimi ab illis quotidie probatur. Nec sane quisquam humnitatis studia professus uberiores laborum ac vigiliarum fructus sperat, quam qui hujus Ponti/icis jnansuetudinem, aequi tatem. clenicntiam, pietatcm, munificentìam, cac/craque iti genus animi ornamenta saepius extollit, facilius exprimìi y commodius narrat, idque ut libcntius et erebrius Jiat7 c/ juvenum et virorum ingenia acrioribus quotidie stimulis excitantur. Nullum literati hominis munusculum non liberi ter acci pii, perlegit diligenter, miri/ire commendai, et, f/nor/ jampritlem concepii animo, quodque a majoribus acceptum haereditatis genus per omnes fortwiae gradtis firmi ss ime. re tinnii, bene ficus reni uno randum constituit. Ipsam quoque juventutis aetatem ac linguam sapientissime informandam doctissimeque instruendam curat: accersivit enim nuperrime acutissimos Philosophos, gravissimos Jt ire con s ulto s, valentissi/nos e cunclis 1(aline Galliaeque Gymnasiis Medicos, ut, quae Peli gionis, digni taf is, opulentiae urbs obtinet principatum j ita quidam rutissimus virtutis, sapienti ac, eloquentiac portus verissime censeatur. Non deesi però a questo luogo dissimulare che fra molti vantaggi che si trassero dall’ amore e dalla munificenza di Leon X verso le lettere, ne vennero parimente due non piccoli danni. E il primo fu che il veder il pontefice dilettarsi cotanto all’udir poesie e scherzi non sempre onesti, e intervenire a commedie nelle quali il buon costume non era molto rispettato, avvilì non poco la gravità e la dignità pontifìcia, e risve* gliò ancora sospetti a lui poco onorevoli. Ma