Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VII, parte 1, Classici italiani, 1824, X.djvu/134

J20 LIBRO laudes nunc taceam). Quis enim nescit, ipsum undique ad se., magnis propositis prae.miis, do. ctissitnos quosque et honestissimos viros, atque ipsos omni amore ac bencvolentia prosequir. r ranciscum Ottonatimi.... gaudeo in honore esse apud istum optimum Principem, ac summum dot torimi hominum et aliqua ingenii laude florentium amatorem. Tu quoque laeto animo istic vive., et magnis istius regionis commodis libens fruere. Ego certe tibi affirmo, ac vere sincereque praedico, nisi aetas mea jam gravis impediret, ac si per Principem nostrum facere mihi liceret. cui deesse non possum nec debeo, me libenter ad istum consessum gregemque doctissimorum virorum, ad quem etiam invitatus sum, concursurum fuisse et aliis nonnullis de rebus, et ut uterer consuetudine multorum, qui in istis locis degunt, in sinuque atque oculis istius Principis sunt et amicorum et affinium hominum. In tal maniera Emanuel Filiberto si rendette non meno illustre in pace che in guerra; e come col suo valore rendette finalmente la tranquillità e la pace alla Savoia e al Piemonte, così colla sua munificenza fece in quelle provincie fiorire lietamente le scienze e le arti. Nel che egli fu poi felicemente seguito e imitato da Carlo Emanuele di lui figliuolo, di cui diremo nel secol seguente. XXXV. Un altro principato formossi nel corso di questo secolo in Italia, cioè quello di Massa e Carrara, di cui fu il primo principe Alberico Cibo Mala spina, figliuol di Lorenzo che ne fu il primo marchese, e nipote del cardinale Innocenzo arcivescovo di Genova morto nel i55o.