Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo I, Classici italiani, 1822, I.djvu/437

388 PARTE TERZA Antonio esclama (l. 2): Nihil tamen egisti, M. Antoni: (co gii enim excedere propositi formam operis erumpens animo ac pectore indignatio) nihil, inquam, egisti, mercedem cadesti ssimi oris et alarissimi capi tis abscissi numerando, auctoramentoque funebri ad conservatoris quondam Reipubl. tantique Cons, irritando necem. Rapuisti tu M. Ciceroni lucem sollicitam et aetatem senilem, et vitam inferiorem te principe, quam te III viro mortem; famam vero gloriamque factorum atque dictorum adeo non abstulisti , ut auxeris. Vivit, vivetque per omnium saeculorum memoriam. Dumque hoc vel forte, vel providentia, vel utcumque constitutum rerum naturae corpus, quod ille pene solus Romanorum animo vidit, ingenio complexus est, eloquentia illuminavit, manebit incolume comitem aevi sui laudem Ciceronis trahet; omnisque posteritas illius in tescripta mi rubi tur; tuum in eum factum execrabitur; citiusque in Mundo genus hominum. quam cadat, ec. Nulla minore è il trasporto di Plinio il Vecchio, quando offertasegli occasione di parlare di M. Tullio, così dice (l. 7, c. 30): Salve, primus omnium Parens Patriae appellate, primus in toga triumphum linguaeque lauream meri te, et facundiae latiarumque literarum parens, atque, ut dictator Caesar hostis quondam tuus de te scripsit, omnium triumphorum lauream adepte majorem, quanto plus est ingenii romani terminos in tantum promovisse quam imperii. Aggiungiam finalmente l’elogio che di lui fa Quintiliano (l. 10, c. 1 prope fui.). Nein mild vide tur M. Tullius, cum se totum ad imilationem Graccorum