ven tanta colera, ch’a ’l gitava fuóg e fiama da tuti(97) li bandi: e no podend soportá tal scoren e credend verament ch’a ’l fos quel che l’aviva za portá nol Tever, e ch’a ’l fos qualche mal spirit ch’a ’l tornas in dré, ol se ghe mis dré con la manovela ch’ol aviva in ma, e a ’s ghe tirá inturem la testa a ser Zambô, digand: — Ah poltrô, manigóld, che credi-t che tug’ancuö te voia stá a portá nol Tever? — e tuta fiá t’ol manestrava de sí fata manera, che ’l pover de ser Zambô a colpi de bôni bastonadi anche lü se n’andá a parlá a Pilat. E tolt in su li spali ol corp, che no era quasi bé mort, ol gittá nol Tever; e ixí Zambô, Bertaz e Santí malament finí la vita sova. E madona Feliceta, intendüda la novela, a’ la fo grandement alegra e contenta, ch’a’ l’era uscida de tanti travai e retornada ne la sò libertá com a’ l’era per inanz.—
