de patrimoni, (chè pochi o negü se trova in quel pais che n’abi qual cosèta de propri)(22) per sustentá la so famegia(23), a’l se voltá, come mazôr fradèl, vers Bertaz e Santí, fradèi menôr, e sí glie dis: — A’l sarèf lü bôna spisa, fradèi me car, a-zô che nos pader no vendis(24) quel poc de terezuli, ch’a’ se trovém aví, e che dapò la sò mort no n’avessem de che sovegnis, che vu andassef cercand del mond(25) e guadagná qual cosèta per podí sostentá la nostra ca, e mi resterèf a ca col veg’e a’ sí ’l governerèf, e sí scansesom(27) la spisa, e in quest mèz fors passerèf la carestia. — Bertaz e Santí, fradèi menôr, ch’a’ no i era manco(28) scaltridi e tristi de Zambô, a’ i dis a Zambô so fradèl: — Zambô, fradèl nos car, te n’hé saltò ixí a l’improvista(29), talmentre(30) che no savém che responder-te; ma da-ne temp per tüta sta nog⸍, ch’a’ ghe pensarém sü, e domatina a’ te responderem — I do fradèi, Bertaz e Santí, a’ i era nasüt in ü portat, e sí a’ i se confeva piü dol çervel in sema lôr do, che no i feva con Zambô. E se Zambô iera scelerat de vintidô carat, Bertaz e Santí a’ i era de vintises; chè sempermá, dove manca la natüra, suplis l’inzegn e la malizia in sema. Vegnüda che fo(31) la matina dol dí seguent, Bertaz, de orden e comissiô de Santí, so fradèl, andá a trova Zambô, e sí ghe comenzá a dí: — Zambô, fradèl me car, nu avém bé pensat e mèg(32) considerat i casi(33) noster, e cognoscend che te sí, com l’è vira, ol mazôr fradèl, che te debi andá prima cercand del mond, e che nu, che sém pizègn, atendém a ca e a governá nos pader; e se in sto mèz te trovaré qualche bôna ventura per ti e per nu, te ne scriveré de qua, e pò nu te vegnerém dré a trová. — Zambô, che credeva osellá Bertaz e Santí, intisa la risposta, a’ la no-g saví lü trop bôna; e zambotand fra si medém, ol dis: — Ma costör a’ i è lôr piü tristi e maliziôs ch’a’ no so mi; — e quest disiva per che l’avia pensat de mandá i fradèi a spaz, a-zò che per la carestia a’ i moris da fam, e lü restas parô dol tug⸍, per che ol pader l’iera plü de lá che de qua(34), nè podiva andá trop de long. Ma la gh’andé a Zambô altramét(35) de quel che l’avia pensat.
