Pagina:Storia di Milano I.djvu/433

non bastavano a sgombrarla sì tosto dai popoli, che le avevano ereditate dalla lunga notte de’ barbari secoli precedenti. Petrarca fu da’ Visconti spedito ambasciatore al re di Francia Giovanni, ed all’imperatore Carlo IV, che trovavasi in Praga; e tanto venne considerato il di lui merito, ch’egli stesso fu trascelto all’onore di levare al sacro fonte il primogenito che nacque dalle nozze di Barnabò; e in quella occasione compose il Genethliacon Marci Mediolanensium principis, che così comincia:

Magne puer, dilecte Deo, titulisque parentum

Praefulgens, populis olim venerande superbis,

Sit modo vita comes, teneris sit spiritus annis;

Expectate diu nobis, patriaeque patrique,

Laete veni, vitaeque viam foelicibus astris

Ingredere, et rebus gaudens accede secundis:

Te Padus expectat dominum, etc.

poi, dopo di aver descritti i fiumi del vasto di lui Stato, passa a fargli dono d’una coppa d’oro co’ versi seguenti:

Quum tamen egregius vivendo adoleverit infans,

Hanc habeat pateram, et roseo bibat ore jubeto:

Parva decent parvos; minimus sum, maximus ille,

Parva sed est aetas, lucis nova limina nuper

Attigit, et coelum trepido suspexit ocello;

Aetati, non fortunae, munuscula dantur

Apta suae, ludet, nitido mulcente metallo;

Spernet idem ex alto fuerit dum plenior aetas,

Et rutilam terre faecem sciet esse profundae.

At fortasse sibi tunc carmina nostra placebunt;

Perleget, et secum, sacro dum fonte levabar

Tanto humilem excelsus genitor dignatus honore est.

Probabilmente Petrarca (che non poteva stare in Firenze, sua cara patria, immersa nelle fazioni) disingannato