 |
Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. | |
Cui itineri dominus Luchinus annuit. Et sociata multis proceribus utriusque sexus, iter arripuit, et tamquam imperatrix et cum maximis dispendiis et curia pubblicata, recepta fuit in Verona per dominum Mastinum. Complevitque iter suum, et dicitur etiam voluntatem suam complevisse circa coitum; et aliae sociae suae de majoribus Lombardiae fecerunt illud idem. Propterea multa scandala sequuta sunt. Sed quia amor et tussis nequeunt celari, nec aliquod tam occultum, quod non reveletur, quum ipsa rediisset, dominus Luchinus scivit et audivit de gestis. Sed tamquam sapiens curavit dare ordinem de vindicta. Et quia una die dixit, quod in brevi facturus erat in Mediolano majorem justitiam, quam umquam fecisset, cum pulchro igne, praedicta ejus uxor percepit quod ipsa erat in justitia; illa intellecta, propter commissa cum persona, non poterat se excusare a praedictis, sicuti alias excusaverat. Qualiter autem processissent negotia, ignoratur, nec scribitur. Sed dominus Luchinus vindictam illam facere non potuit propter defectum vitae. (1349) Così Luchino Visconti si trovò improvvisamente morto il giorno 24 di gennaio 1349, all’età di cinquantasette anni, dopo di avere signoreggiato nove anni ed alcuni mesi. L’Azario non dice che la moglie lo avesse avvelenato, ma con un verso conclude:
Nam nulli tacuisse nocet: nocet esse locutum.
Ei ci descrive Luchino così: Austerus homo visu et opere erat, parcus in promittendo, largus in attendendo. Sotto il principato di lui in Milano crebbe notabilmente la popolazione, la ricchezza e l’industria; e non poteva a meno
