Pagina:Storia di Milano I.djvu/247

mezzi per resistere. Il giorno 26 marzo 1162 l’imperatore Federico venne a Milano; e comandò che i cittadini tutti uscissero dalla città, e che la città venisse distrutta. L’imperatore medesimo ce lo attesta nella sua lettera diretta al conte di Soissons, in cui dice: Fossata complanamus, muros subvertimus, turres omnes destruimus, et totam civitatem in ruinam, et desolationem ponimus. Radevico descrive così: Deinde muri civitatis et fossata et turres paulatim destructi sunt, et sic tota civitas de die in diem magis in ruinam et desolationem detracta est. Dodechino, nella continuazione della cronaca di Mariano Scoto, dice: Populus expulsus: murus in circuito dejectus: aedes, exceptis Sanctorum templis, solo tenus destructae; e nella cronaca dell’abate Anselmo Gemblacense, così racconta: Mediolanenses, obsidione, fame, inopia, dissensione coarctati, per internuntios petunt ab Imperatore misericordiam... Imperator, qui proposuerat eos, ad terrorem aliorum, diversis suppliciis interimere, vita donatos, rebusque necessariis, quantum secum ferre poterant, concessis, per regiones dispersit, ita ut non haberent licentiam in civitatem amplius revertendi: deinde jussit suos civitatem ingredi, muros, turres, alta et supera fastigia, et aedificia destrui. L’anonimo autore della cronaca Sampietrina Erfurtense, così dice: Mediolanenses, regis, et italici atque teutonici exercitus obsidione, jant quadriennio, arctati, post multa et praeclara militaris audaciae facinora, tandem pertaesi malorum, et inedia magis quam armis devicti manus imperatori