Pagina:Storia dell'arte in Sardegna dal XI al XIV secolo (IA storiadellartein00scan).pdf/196

merci dal rilevare anziutto che si confonde molto spesso lo sfondo storico coi ricami, di cui molti cronisti del XV o XVI secolo amavano infiorare le loro storie.

Per la brevità della cronaca e per la speciale importanza ch'essa ha per i nostri studi, trattando di una delle più belle chiese che gli artefici toscani eressero nella nostra isola, non ritengo fuor d'opera il trascriverla per intero:

In su annu de su Segnore nostru Jesu Xptu de..... VII furunt mandandos in corte de Roma donnu Gunuari Crabinu, donnu Iuanne Crabinu qui furunt de Putu Maiore et de Unnannau pro faguer venner unu cardinale de sa corte de Roma, qui deveret consagrare sa ecclesia de sancta Maria de Tergu, sa quale aviat cresquidu su judaque Gunnari de Laconi, et cando furunt in corte de Roma sos anteditos fesint suplicatione a su sanctu patre qui los fesit venner a demnantis suo, et intesa sa domanda issoro ferit consigiu cum sos cardinales suos, quales deliberant mandare in Sardingia unu cardinale qui fuit de Italia, qui se nomenavat Ioanne qui fuit episcopus et cardinale, et missos qui iurunt in su mare, venisit in Sardingia et fesit terra in Ampuris in sa fogue de coquinas, et venisit in corte de nostra signora de Tergu, et furunt a numero bator archiepiscopos, XVIII episcopos, et XVII abades; et consacrada qui apisit su dictu cardinale sa dicta ecclesia posit de perdonu annos degue migia, sos archiepiscopos dies ottanta, sos episcopos dies baranta per ipsos cadaunu, su quale perdonu bolsit qui duraret per totu sos dies de su annu, et doppiat custu perdonu dae su vesperu dessa consagracione de cussa ecclesia de santa Maria de Tergu infini de sas octavas, et doppiat cussu perdonu da essa prima dominica dessa pasca de resurectione, et per tottu sas festas dessos apostolos cum sas octavas. Et consacrada qui fuit issa dicta ecclesia de santa Maria de Tergu, morgisit issu dictu cardinale, et fuit sotterratu intro issa dicta ecclesia a manu dextra a dies bator de triulas dessu annu supradictu. Et totu sos perdonos confirmavit papa Tamasiu1.

L'apografo del Manca nota in cifre arabiche l'anno 417, lo che è un errore patentissimo che non merita confutazione e che si deve a voluta alterazione. Ai tempi del Manca le lotte violenti fra gli arcivescovi di Cagliari

  1. Tola, Cod, Dipl. Sard., Sec. XI, pag. 49.