N’ ëla èl, kĕ va ciotian, chiaran, con pè leşīr;
Al Bracon pél, kĕ důt nĕ sibĕ iló senzīr.
Lʼ ambría vëgn plů da impró; kītʼ sta ki cavalīrz,
Scèc òmi bëgn espértʼ, kĕ féž důt da senzīrz.
„Ki èl kiló?” diš tĕ n iadĕ şëgn Guido l Bracon;
„La noet aspèta ki k’ ó fa val bůrta azion;
Sorëdl e l dí tlér skiva l lérĕ e l rī sasin,
Gonót inchiĕ val matorlin o val cozin.”
Scèc kël kĕ va per strada rèsta e pé incanté,
Da saíta, ten còlp dlongia ël tomada, fermé:
Inscí stéva këlʼ ëla, incantada pró rů,
L Bracon con důtʼ sů fantʼ iló a chiaval odů;
Scèkĕ na statůa dʼ érmo kīta stala iló,
Nĕ sĕ mụ nia, nĕ diš a Guido nó è nó nó.
Guido chiara e nĕ sá, šʼ ël somièia o è descedé;
Conesciů ál in këlʼ ëla Stina dĕ Stivé,
La sérva dĕ sůa fòmena da nʼ an e mèz,
Fancèla tĕ chiastèl dĕ Brac bèl da n gran pèz;
L Bracon mina, kĕ Stina aiĕ val amòr scognů
E kʼ ëla vaiĕ a l ciafé dĕ noet incër kël rů.
“Stina”, digel, „ès tů a kestʼ òra kiló incër?
Kĕ l gi a dĕ noet nĕ tĕ staiĕ bëgn, mĕ tëmi dër;
Šĕ tʼ as val jon cozin jů per kiš růs o pra,
Kĕ féž la gůardia scèkĕ vèdl espért soldá,
Invièiel ma sůn chiastèl, sī dal dí sī dĕ noet,
Albérc ciafel segů dagnòra e kël nó stlèt.
Spó pa, chʼ as pa scognů dĕ bèl tĕ tó gormél?
Chièz dĕ boşiant mĕ pél kĕ sī, mi pič sporvél;
Temëi mĕ tëmi própi, kĕ tʼ aies nůš bī giatʼ
E kĕ tʼ i pórtes şëgn al crestian, ‒ chi bůr atʼ!
Kʼ ël i sofòiĕ kiló tĕ keš rů, da òm crodèl;
Ki sá chi kĕ na mụta pretën dal fedèl!”
