Kʼ ël podèssa sotmëtĕ giatʼ da rī crestian;
Basté n’ i basta plů èga, sacʼ e coltůra,
Dĕ spedi in lʼ ater mon giatʼ ciafé ól manīra,
Kĕ sibĕ plů peşóchia e manco leşīra.
Zůco pënsa, mò ël pënsa šériamënter dī,
‒ Zůco ava per té cóses na bona zůchia ‒;
Dṓ mil pensīrz ciafé ál kël kʼ ël da tëmp kirī;
Scèc persona, kĕ dlon saltan va e sʼ incůchia,
Dṓ cůrt tëmp va, varida da lʼ incochiada,
Inscí ciafa chi Zůco dʼ ért noeva strada.
N bèl gran giat fòsc dĕ trëi anʼ á dĕ Zůco l vigin;
Sůn kël mostré ól, sĕ pënsel, dĕ só ért la sciënza;
L bèl i fégel e dant e dṓ, kerdan min, min!
Ed adóra marízies e gran paziënza,
Kĕ Morèt ‒ inscí l tlama la viginanza ‒
Sĕ lascia piè da kël kĕ nʼ á per giatʼ crianza.
Revè a bon póst, Morèt lascel jů bèl sůn banc,
Kĕ maolëia zënza sospeté cativéria;
Zůco intan, tormenté da bůrta sëi dĕ sanc,
Scèkĕ gonót del mon lʼ ó la gran meşéria,
Kīr snèl dal fi la cësta, kʼ è sůn corona,
E sĕ lascia spó trascinè da sůa ria ona.
Morèt, kʼ ingòmba l spinè la còda sů pért,
Sĕ pëia Zůco ed i lëia bëgn strënt pīš e můşa;
Fat këš, con só cortèl taiënt scomëncel spó só ért
Zënza misericordia degůna e scůşa:
Scèkĕ becá, kĕ sbecarëš con speriënza,
Féž Zůco dĕ nóš půr Morèt con gran sciënza.
Con gůsto táiel e zéra e tira e stracia l giat;
Mò këš nʼ i dá chiamó del důt contentëza;
L pèşo rèsta da fa chiamó ad èster důt fat:
Pīč kĕ malan, con bůrta, ria, gran ligrëza
