 |
Questa pagina è stata trascritta ma deve essere formattata o controllata. | |
La gran sopérbia fṓ ten còlp placada;
Del pichiè l pentimënt gnī con prontëza.
Sepoli da la dlacia e nëi tomada
Tĕ só tablè dĕ bèla e gran larghëza
Prëia Silvèster, les mans al cīl alzades,
Perdon dĕ les paróles mal pensades.
A Maria prëiel, da půc da ël profanada;
Les légrimes, scèc růs degòrles chialdes
Jů per só můs e scèkĕ nëi dligada
Sen vales jů per só guant griš da faldes.
„Mi lamëntʼ, òma santa”, ad ů̄z alzada
Digel, „mi priè chiamó spèri kĕ tʼ aldes;
Mi gran pichiè vè fóra dĕ meşůra,
Mò tůa bonté dʼ i pichiadús á cůra.”
In kël momënt ‒ oh gran mervȯia! ‒ na ů̄ž sona
Da lʼ alt e diš: Nó tó priè, frůt solmënter
Del gran spavënt, dĕ tůa òma la corona
Oférta inců per té devotamënter,
L priè dĕ la mụta onésta, pròsa e bona,
Kĕ tĕ fṓ, šĕ vivů èsses atramënter,
N dí per bèla nevicia destinada,
Da danazion á tůa anima salvada.
Mò per castic dĕ tůa bůrta blastëma,
Vérs Maria kesta fèsta prononziada,
La dlacia restará kiló trés frëma,
Plů tért a gran altëza chiamó alzada;
Sòt kiš dlacions sī spó tůa fósa ‒ trëma! ‒
Per tůa gran pëna e gran castic giavada!
Denan kʼ i angioi tĕ kërdĕ con trombëtes,
Dʼ èster dʼlibʼré dĕ ban trés tʼ impermëtes!”
Nasciůda insci è dʼ i bī dlacions regina,
La mont tlamada dlonc La Marmolada;
