 |
Questa pagina è stata trascritta ma deve essere formattata o controllata. | |
| - 112 - |
I Maròi è iló scèc incantá,
Da keš miraco spaventá;
Mò tra ki nʼ èl u̇n n dër scikè,
Kĕ nĕ perdóva mai só chiè:
Kël á oservé, kël á dé a mënt,
Kĕ la bisca lʼ u̇ltim momënt
La gherlanda a scasé dal chiè
Denant kĕ gi tʼ fu̇c a sichiè.
Tel cënder ál n pèz dṓ kiri,
La gherlanda ciáfel saori,
Sĕ la mët tʼ gófa da scikè
Ed á fat iló n bon marchiè;
Da la òta incá vèl gnu̇t ricon
Dʼ ór e dʼ argënt, nó dĕ saoron;
La bèla gherlanda á fat këš,
Kʼ ā la fórza dĕ fa ricʼ prëš.
Su̇n këla mont mai plu̇ nʼ án spiè
Val bisca, e chiamó manco piè;
Mò tĕ Marò ʼn vèghen datrai
‒ Contan inscí gonót aldi ái ‒
Dĕ blanchies con gherlanda al chiè;
Dĕ këles nʼ odès mindechiè,
Mò šʼ ëles aiĕ chi dʼ ariki
La fórza, nĕ sai da ves di.
XXI. L Salvan dĕ Cól su̇ra Cu̇rt.
Popolá fóva i lu̇š ladins
Zacan da salvans soënz dër fins;
Plu̇ tért è gnu̇t’ nu̇š antenat’,
I Roman’, ric’ dĕ bī fat’ e at’,
Sciampá tĕ nósta bèla val
Da cérta gënt, k’ i oro̅́ dër mal;
