La bisca è longia bëgn sīs paš,
Sů l vënter vala per ki saš;
Gni vëgnela şëgn dlon soflan,
Féž scèkĕ n dër gran bůr malan,
Sʼ intorcorëia spó cér Lişa ía;
Půra Lişa, şëgn lʼ ála ria.
La bisca sĕ tira sů pért,
Ëla s’ intòrč sů saori, nó ért,
Lèca a la půra Lişa l můs,
Scèc féž datrai chian dër stofůs;
Tĕ la bòchia pél, kʼ ëla òiĕ gi
E scomëncia cër këla a cri,
Mò Lişa dal gran sgrič, kʼ ëla ā,
Torṓ les mans e sĕ parā.
Batůda l’ á Lişa dĕ mèz,
Dṓ kʼ ëla ava dorè n bèl pèz;
Dṓ kël momënt è důt sparů,
Chiampana e vérgin corasú;
Mò ki kĕ pasa këla mont,
Tra atres bèla zënza confront,
Alda gonót zacá pitan:
La vérgin èl, kĕ gëma tan.
Gonót la vèghen chi dĕ noet,
Có kʼ ëla lascia só bůr lèt;
Sentada sů n chiar důt in fůc
‒ Gran spavënt è këš per kël lůc ‒
Vala in gran fůria per la mont
Zënza toké nó pré nó pont,
Důt a téra ed in pèč mazan
Chièz k’ ëla va da iló incontan.
L chiar è trat da sīs chiavai fòš,
Al gúcer stimi asá, bī pròš;
