Ëla scomëncia dĕ pitè
E dër da sën mësela scraiè;
La sciòra blanchia nĕ sĕ mụ,
Kīta stála iló sůn kël jů;
Ingáli ála alzé sůa bèla ů̄ž,
Diš a Lişa dai oedli coriůš:
“Picera, i vèg la compašion,
Kĕ tʼ as dĕ mé e dĕ mia pašion;
Rejon as dĕ mĕ compati,
Mi mai è granʼ e nó da pati;
Incantada sonşi kiló
Per còlpa dĕ na ria mia só;
Degůn’ dĕ mé nĕ festodiëia,
Degůnʼ per mé nĕ lagrimëia.
Mò plů kĕ lagrimè pós fa,
Šĕ tʼ as idéa e coragio asá;
Dlibrè mĕ pós da mi tormënt,
Šĕ tʼ as per këš gran ardimënt;
Premiada in dertůra sarás:
Kesta chiampana plëna arás
Dʼ ór e lapró dʼ ater patůč;
Ricʼ farás důtʼ ki da Pradůč.”
“Důt farái kël kĕ comanès”,
Diš Lişa; „comané podès,
Ma dër kʼ i sī bona del fa;
Ardimënt, kël ái bëgn asá,
Nó per kël prémio kĕ digès,
Mò per l pichiè kĕ mĕ menès;
Şëgn digédĕ e lascémʼ conëš,
Chi kʼ i dës fa, kʼ ůš mai fenëš!”
La sciòra blanchia á respognů:
“Bèsties gnarál a důt corů,
