Kël martelé lecòrda dĕ fósa i bůr bótʼ,
Kĕ vascèl rendenës toké da saš pesócʼ.
Feni l bůr laúr da důtes les pérts kina al chiè,
A tůt Guido, bagnè dĕ légrimes, comiè
Da Mina con mil baš e sůstʼ, kĕ gnī dĕ cụr;
Nó manco baš dá a la òma, denan kʼ ëla mụr,
Sů dòdež fis, la flụ tra důtʼ i cavalīrz,
Sů bī fis tel dolòr stragran segů senzīrz.
Na picera chiampana sona dal chiastèl
E poblikëia al paíš důt incërc l castic crodèl,
Kĕ condana persona viva a bůrta mórt;
Compli é l tormënt dĕ këš mon a rejon o a tórt,
La pichiadësa důt incërc è morada it;
Inscí èl sté dal Bracon instës ten liber scrit.
Tratan á fat indṓ nʼ an só ródĕ cër l mon;
I flincʼ, i picʼ, indṓ chianti dlonc con bèl son
E lalda da contëntʼ dĕ důt l mon l gran Signůr,
Kĕ sĕ tól gran festidĕ del ric e del půr;
I pópi déora indṓ les flụs al bèl sorëdl,
L famëi, dṓ lonc invér indṓ sů tlap compëdʼl.
Dlonc èl vita, dlonc ligrëza per chiamp e pra;
A lʼ insciůda féž fèsta důt chièz kĕ vita á.
L Bracon sòl nĕ sĕ scialda e rèsta frëit per l bèl,
Kĕ la natůra partorëš cër só chiastèl;
Scèc ambría dĕ signal dĕ salf in salf val strụm,
Sichiè a móda skelét tĕ só córp důt adụm.
Mò can kĕ la noet cụr só chiastèl e důt l paíš
Con ares fòsces, can kʼ i crëp devënta griš,
Can kĕ důt lonč e lérc dórm la péž dĕ la mórt
E kĕ důt l mon è liè dër strënt da son ingórt;
Iló lascia l Bracon, da persona mai odů,
Dĕ só chiastèl i salf, depëntʼ a fòsc corů.
