Intan quʼ nůš oedli va dal cīl al mér e gïra
Quiló ed iló, dal Sůd al Nòrd, da Est alʼ Oçidë́nt,
Dalʼ èga levan odons na bèstia no lesíra,
‒ Al manco inscí parôl ‒ l polán credóvi boşiant.
Na bèstia fata a quëla móda nʼ âi chamó odů:
Les áres lérgies, l cól e l můs e l piètĕ inscíquʼ dʼ gënt,
I pīš con dë́rtes grífes scèquʼ les pórta l valtů,
Desòt dal piètʼ corída dlonc da plůma vérs l vënt.
I scrais quʼ petâ quël mòstro fóva tai quʼ an ès crʼdů́,
Quʼ ël fòssa l důlʼ quʼ orlès a mèşa noet; spavë́nt tal
In vita mia nĕ nʼ avi mai porvé nĕ mai odů́
Quʼ in quël momë́nt quʼ la bèstia gnī vérs mé per fa mal.
“Batália dai, batália quíri” dige chantan mi
Nemic e zënza dī aspeté comë́ncʼ l atíra
A joré e mené les áres tʼ l můs tan snèl, quʼ impè dʼ l di
Mʼ parôl dʼ odëi la noet quʼ lʼ orá stanchè vʼ aspíra1.
Da pérdʼ nĕ nʼ êl ʼchi n sòl momë́nt, scʼ iʼ amâ la víta;
Lʼ anèl quʼ podóva tan è prëš tel dëit, la spáda
Tʼ la dë́rta manegeáda snèl inscíquʼ la saíta,
Quʼ dal cīl desʼné vëgnʼ trata jů con gran tonáda.
Perdů́ prëš èssi vígni spʼránza dʼ vënge quëlʼ òta,
Mo lʼ aiůt gonót sĕ mòstra quan quʼ degůnʼ lʼ aspèta;
Con lʼ ůltim còlp quʼ iʼ fége na fʼrída tʼ l chè tan sòta
A quël mòstro báti, quʼ ël nĕ fége plů móto e sʼ jèta.
Quʼ ël impestèssa lʼ ària të́mi e l scíor perció jů
Dal crëp tel mér con tan gran bót, quʼ iů instë́s mináva
Quʼ valgůnʼ avès lascé ciará2 n canon; sprinzan sů
Dal fonz del mér odóven lʼ èga quʼ cegidáva.
- ↑ epentesi
- ↑ cfr. Glos. s.v. lascé
