“Amòr quʼ tormë́nta queš půrʼ cu̥r ignó lʼ origin
Pó avëi sů quëstes monz, la gáoša dʼ mī pensírz è
Da lonce olá quʼ tů mai nʼ sërás mia stada; vérgin
Inscíquʼ la mia nĕ nʼ as chamó no odů́ no bitrè!”1
“Joráda sònsi lonce e lérc, odů sovë́nz ai
Chastī, paláce olá quʼ degůnʼ nĕ růa; regínes
con guant dʼ argë́nt e dʼ ór ‒ quiló nĕ růles2 mia mai ‒,
Na pért è blánches, mo vël nʼ èʼ chi scèquʼ talpínes.”
“Conë́sce la pós a quël quʼ iʼ dige: la façia è roeşa
Con gilio, fůc l bèl oedl, chavëis scèque ór, no bas l front,
Dʼ avório sů dënz, mans e pīš dʼ bambín, nʼ è quʼ mèşa
Dĕ quë́sta téra, sta plů gian olá quʼ ël è mont.”
“Confórt bëgn gran mi cu̥r şëgn şëntʼ; o Sior dʼ la téra,
Conçèdʼ mĕ quëš quʼ iʼ pósʼ e quëš e quëla nínfa
Contë́ntʼ intrámi fa; spó dlonc òi fa na véra3
Con mi chanté, quĕ lódĕ a té dī vígni stínfa4:
In mèz al mér, olá quʼ an nʼ vèga quʼ cīl, mai téra,
Qui pása, vèga n lůc no gran no pice; toròn èl,
Forní dʼ bī lëgns dĕ vígni sórt; baian dĕ véra
Dailó nʼ aldísses, trés èl pége quʼ ël è segů bèl.
Scĕ l lůc è bèl, la ninfa è çérto troep plů bèla,
Quʼ iló comána; n gílio nʼ è plů blanc quĕ sůa front;
Só můs è n mosciodé dĕ blanc e cu̥ce, morjèla
La pèl bëgn atramë́nter quʼ ël nĕ sī pro gënt dʼ mont.
Chavë́is tan loncʼ e bī nʼ ai mai tan dī quʼ iʼ vívĕ
Pro nʼ ëla odů́, revè revèssi bëgn saorí jů ai
Calcágn; plů bru̥mz del cīl bëgn troep; scʼ iló iʼ arrívĕ5,
Sů bī granʼ oedli pél quĕ mʼ charʼ e dige bèl trés “guai”.
- ↑ = il tr. wittern
- ↑ =rua eles
- ↑ rumore, sussurro
- ↑ fuscello di paglia, filo
- ↑ l'ital. arrivare pel ladino: revè, roè
