Pagina:Rimes Ladines.djvu/31


— 29 —

Pensáva a sůs azions l Bracon,
A sů bī fatʼ dě véra e amòr,
Apoiè dailó1 sůn só balcon,
A sůa família e l gran onòr.

Mo vé ten iadʼ şëgn saltel sů
Dër alt tan snèl quʼ an ès minè,
Quʼ ël fòs da vipra sté mordǘ
O quʼ ël sʼ ès fichè nʼ agů tel pè.

N momë́nt apë́na sʼ êl pasé
Quʼ ël vëgnʼ indô tʼ la man portan
Con saítes lʼ ergo ed arbasé
Lʼ al prëš tenů́ con stérscia man.

Inscí tra dʼ ël scomë́ncel spó:
„Segů sůn tó chaval senté
Tʼ en vas per l bósc dě Plaies; qui pó
Savëi chi quʼ pó chamó dʼ venté?

L plů gran nemico quʼ iʼ aie, mʼ ès tů;
Mai plů desmë́nti i méš robá,
Mai plů desmë́nti quʼ tʼ as abů
L corágio e quʼ tʼ as copé mi orá.

Rivál mʼ ès sté da vígni pért
Solmë́nter per mʼ ofënʼ, mo şëgn,
O mi bon Colz, quʼ ël sī ʼchi tért,
Tě rèti fórsci l bëgn col bëgn.”

Fení quʼ ël áva quiš pensírz
Tratán2 quʼ ël iůsta lʼ érma dʼ fér,
Mesúrel frëm, tě sů mestírz
Bon maèster, e ó l mené alʼ infér.


II Braccone li appoggiato
Al balcon volgeva in mente
Suoi bei fatti in guerra e amore
E l’onor grande di casa.
Ma ecco a un tratto ei balza in
piedi,
Come morso ei fosse stato
Da una vipera o nel piede
Penetrar sentisse un chiodo.
Un istante e già ritorna
Nella man portando l’arco
Con le frecce; in men che il dico
Arbassato ei l’ebbe e teso
Colla man sua vigorosa.
Poi fra se cosi incomincia:
„Tu secur sul tuo cavallo
Tene vai laggiù di Plaies
Per il bosco; pur chi mai
Preveder sa quel che ancora
Nascer può? Il più gran nemico
Tu mi sei, ne dei rubati
Miei poderi, ne del servo
Che tu osasti assassinarmi
Io scordato mi son mai.
Mio rival tu fosti ovunque
Per offendermi; ma ora,
Degno Colz, forse ti rendo
Sebben tardo la pariglia. “
Per la mente ancor passati
Non gli eran tai pensieri
Che la ferrea arma aggiusta
E maestro come egli era
Del mestiero ferma mira
Prende e il vuol spacciare al diavol.

= il<5.

5 ) = mentre.

  1. = ilò
  2. = mentre