Pagina:Rimes Ladines.djvu/22


— 20 —

Dʼ Badia 1 a sporòm quě důt paróva n fu̥m,
Sʼ arquita sů na mont corída dʼ nëi,
Sě jèta a téra e lèca dala sëi
La nëi, no plan mo inscíquʼ i chans a slům.

Palsé quʼ ël áva asá sě lévʼ l impé,
Scomë́ncia a rajoné digean: „Chèz quʼ è
Quiló cër ia tan lonce e lérc quě tʼ pós
Odëi colʼ oedl è tó, scʼ tʼ ós virʼ comé;
Tʼ n palaz tě menarái, serví da ré
Serás da mīs mitans tě důt chèz quʼ tʼ ós.”

O gran mervo̊ia dʼ quël quʼ iʼ odô tan bëgn,
Scebëgn quʼ ël ê důt noet; sůl cīl serëgn
Odóvi bèl sorëdl quě sdlóminâ
Con důta bʼ lëza, sòt me jů bī pra,
Pastůres, champ e bóscʼ bī granʼ in tra,2
Da vígni pért tan lonce quě lʼ oedl tirâ.




E' appena immaginarlo, e su
nevoso
Monte si sdraia a terra, e dalla
sete
Lecca qual can la neve avidamente.
E come ei fussi riposato alquanto,
Rizzasi in sulle gambe ed a parlarmi
Cost incomincia:» Quel che c’e
qui intorno
E in lungo e in largo scerner
puoi coll’occhio
E tuo se meco viver ruoi. In
palagio
Ti menerò ove dalle mie
figlie
Sarai di quanto vuoi da re servito.“
Meravigliar faceami or che ogni
cosa
Vedea si chiaro ancorche omai
gia tarda
Posse la notte. In pieno suo
fulgore
Vedea splendere il sole in ciel
sereno,
E giu sotto ai miei pic bei prati
e campi,
Pascoli e grandi boschi a lor
frammezzo
Per tutto sparsi ove arrivava
l’occhio.

  1. S. Leonardo
  2. in mezzo.