Pagina:Rimes Ladines.djvu/16


— 14 —

Inscí l scrivan e comandánt.
Lea lavadůres alʼ incant
Metůdes1, fóra důtʼ adu̥m,
Scebë́gn quʼ an â na picea lu̥m.

I vice quʼ an áva fat a gi
Fagêon bëgn plů chamó tel gni;
Chi quʼ nʼ ê la gáoša orès savëi?
L dovèr bëgn fat e no lʼ agëi.

Rapórt dě důt al capitan
Apë́na rʼ vá fageôn dër gian,
Scebë́́gn quʼ ël fô nia půc rabiů́s
Quʼ an â jomè so tëmp preziů́s.

Dě quëstes scorerī́́s fageôn
Da vígni pért olá quʼ orôn:
Jůʼ n Plan, tʼ Aréba ed ala Plī,
Ia Ampëz, scebëgn quʼ ël fô n pů rī.

Pasé noš tëmp quě fô bëgn cůrt,
L comándo âns dʼ gi vérs la Cůrt;
Na pért gî gian, na pért ingiért:
Vignůn pensáva a so bon ért.

Tʼ les érmes piè ně nʼ ons podů,
Lombértʼ, savès, nʼ a orů gni sů;
Per quëš mesân lascé Fodòm
Vignůn dě nòs bèl san e intòm.




Così disse lo scrivano,
Comandante, e noi pagate
Tutte quelle sciacquature,
Benchè il lume fosse fioco,
Tosto fuor fummo all’aperto.
Le mattie, che avevam fatte
Nell’andar, più grandi ancora
lie rifemmo nel tornare;
Ne volete la cagione?
La coscienza d’aver fatto
Il dovere e non — l’aceto!
Giunti appena a casa tutto
Rapportammo al capitano,
E non poco ei fu adirato,
Che si il tempo suo prezioso
Si spreco, — - Ma scorrerie
Come questa sene fece
Da ogni banda ove si voile:
Giuso a Plan e verso Arabba,
A Pieve e fino in Ampezzo,
Sebben arduo ci fosse un poco.
E finite il nostro tempo,
Che un po’ corto fu, dovemmo
Tornar verso Corte; alcuni
Volentier ci andarono, altri
Lor malgrado; ognun pensava
Alle care sue faccende.
Uso alcun non pote farsi
Di nostr’armi. Quei Lombardi,
Già il sapete, di varcare
Non osarono il confine;
E perciò Livinallongo
Noi dovemmo abbandonare
Tutti sani e ben tenuti.

  1. dopo aver riscosso il denaro onde pagare la bevanda.