Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/174

47
Intanto de Crestien doe compagnie,
Dove bruxa ra Torre corran pronte.
Menaçça Argante: ammorterò ben mie
Sto fœugo con dro sangue, e ghe fa fronte,
Pû insemme con Clorinda a queste chie
Çede, e torna a passâ ro mæsmo monte.
Ra gente in dâghe addosso, che se mœuve
Cresce ciù, che un torrente, quando ciœuve.

48
E spalancâ ra porta, se gh'attrœuva
O Ræ, che ha ra sò gente sq[u]addronâ
Per crovî ri mandæ per sì gran prœuva
Se han ra sciorte propizia in retornâ.
Lô stan sciù ra porta, e indærno prœuva
Ro Franco de voreila superâ,
Che l'urta, e scaccia Soliman, e ciusa
E' poi ra porta, e n'è Clorinda esclusa.

49
Esclusa sola a fu, perchè in quell'ora
Che fun serræ re porte, lê se mosse
Pe castigâ Arimon, che giusto allora
Con un legno nissaoù gh'aveiva re osse,
A fe re sœu vendette, e Argante ancora
Non s'era accorto, che ciù lì a non fosse,
Che levava ra carca, e l'aria scura
Ra vista, e ro tegnî dri âtri ra cura.

50
Ma doppo, che a se fu ben vendicâ
Con ro sangue nemigo, e in lê revegne,
Vidde serræ re porte, e attorniâ
Da ri Franchi, per morta lê se tegne;
Ma pû zà, che nisciun ra sta a guardâ
Ro moddo de salvâse ghe sovegne,
Con finzise Françeise, e bellamente
S'asconde cian-cianin fra quella gente.

51
Comme, quando ro Lovo, s'o l'ha fæto
Boña preisa, in tro bosco s'intafura,
Così lê se ne va per quello træto
Ascosa a ro favô dra nœutte scura.
Tancredi solo ra conosce, e stæto
Era presente a quella sò bravura,
O vì ammaççâ Arimon, ghe ne fe' fê,
Ne ciù ghe lasciò l'œuggio de derê.

52
Vœu provâla con re arme; e ben se stimma
D'aveì co un’ommo pari sò da fâ.
Lê gira dra colliña sciù ra çimma
Pensando in l'âtra porta ancon d'intrá,
Tancredi ghe va appresso, onde assæ primma,
Che a l'arrive, o fa sì re arme sœunnâ,
Che, votta, a cria: A che corri sì forte?
Che porti? Porto, o dixe, e guerra, e morte

53
Ti averæ guerra, e morte, e son provisto
Per dâtela, lê dixe, e ferma attende:
Tancredi lascia ro cavallo, visto
A pê ro sò nemigo, e ne descende.
Impugnan tutti doî ro ferro tristo
E de bile, e venin ognun s'aççende,
E s'incontra ben fito a ra manêra
De doî tori furioxi in giostra vera.