Pagina:Pinochio.djvu/45

Capitolo 15

I sassis i core drio Pinochio, i lo brinca e i lo pica su par un ramo del Roero Gran

In chera, el buratin el s a vedu morto, e l ea drio a se bicia ’sobas e a se lascia ciapa canche l a volta i oce e, inze par intra i brascioi biei verdes, l a vedu indalonse na ciaseta bianca come l gnee.
- Se aesse fiado da rua fin la da chera ciasa, fosc podarae me salva. el s a dito.
Zenza pensa sora un iejo, l a scomenza danoo a core fora par el bosco, pi che l podea. E l aea i sassis senpre su ra costes.
Dapo de ae coresc come un despera deboto do ores, l e rua duto sfoga daante ra ciaseta e l a peta su par ra porta.
No n a respondu negun.
L a peta pi forte, parceche el sentia i sassis che ruaa e i sfiadazaa senpre pi pede. Duto ceto.
Canche l a capi che ra creanza ra no ’soaa, l a scomenza a peta co ra testa su par ra porta e a i da un grun de spedazades. In chera, l e vienu fora sun funestra na bela pizoreta coi ciaei zelestes e l mus che 1 someaa de zera, i oce sarade e ra mas adio, che zenza gnanche moe i ouriei, r a dito, co na ojeta che someaa che ra ruasse da un outro mondo:
- Inze sta ciasa no n e pi negun. I e morte dute.
- Daerseme almanco tu! - l a craia Pinochio piansen.
- Son morta anche io.
- Morta! E alora ce festo su sun funestra?
- Speto ra sbara, che i viene a me mena via.
Dito chesto, ra pizora sin e ’suda, e ra funestra ra s a sara zenza sussuro.
45


45